تپه‌ای، دانشگاهی، حاشیه‌هایی و دیگر هیچ/داریوش بهنیا

داریوش بهنیا فعال حوزه رسانه طی یادداشتی در خصوص وضعیت دانشگاه یاسوج آورده است: پیشانی آموزش و فرهنگ و پژوهش و خلاصه مرکز فرماندهی توسعه هر استانی دانشگاه است و دانشگاه دولتی یا همان دانشگاه مادر علمدار مراکز آموزش عالی برای پیشرفت و عبور از محرومیت یک استان است.

دانشگاه یاسوج هم به عنوان بزرگترین مرکز آموزش عالی و رسمی‌ترین واحد دانشگاهی در استان جایگاهی به مراتب بالاتر از سایر دانشگاه‌های استان دارد.

دانشگاهی که نگین آموزش و فرهنگ در مرکز استان کهگیلویه و بویراحمد و بر فراز تپه‌ای مشرف بر این شهر قرار گرفته و همه انتظار دارند که این دانشگاه در راه توسعه استان پیشقدم و پیشتاز باشد.

اما متاسفانه با شکل‌گیری دانشگاه یاسوج به مانند همه دستگاه‌ها و ادارات و سازمان‌های دیگر این مرکز بزرگ علمی و پژوهشی بازیچه دست سیاست‌بازان گردید و از مسیر علمی و تحقیقاتی خارج شد.

روز گذشته که به نشست مشترک اعضای هیات رئیسه دانشگاه با اعضای هیات علمی برای هم‌اندیشی دعوت شده بودیم از زبان دو طرف حرف‌هایی شنیدیم و به کل از دانشگاه ناامید شدیم.

وقتی رئیس دانشکده از دانشگاه یاسوج به مثابه توپ فوتبالی یاد می‌کند که گاه زیر پای این تفکر و گاه در زمین آن تفکر سیاسی است در خاطر و ذهن خود آن چه از این دانشگاه به عنوان مادر علم و پژوهش ساخته بودیم ویران شد.

از زبان رئیس دانشگاه یاسوج که مردی علمی و دنیا دیده است شنیدیم که تنها دانشگاهی روی تپه‌ای بنا شده و دیگر هیچ، دانشگاهی که به جای توجه به توسعه آن برای کمک به توسعه استان، تنها دستمایه و دستاویزی برای رسیدن به منافع سیاسیون شده است.

دانشگاهی که به قول دکتر احمد عریان برخی رفتارهای غیر آکادمیک در آن بیداد می‌کند از پشت سر هم حرف زدن‌های عامیانه و عوامانه گرفته تا خط‌کشی‌ها و تفرقه‌اندازی‌ها و کم تحرکی و برخوردهای آن چنانی با ارباب رجوع.

دانشگاهی که در آن به جای رسیدگی به وضعیت کلاس‌ها و دیوارها و سقف دانشکده‌ها و سرویس‌های بهداشتی و ملزومات سرمایشی و گرمایشی و رفاهیات، محلی برای تسویه حساب‌های سیاسی و انتخاباتی شده است.

امروز که پس از گذشت چند دوره مدیریتی شبه سیاسی و قومی و طایفه‌ای در دانشگاه یاسوج شاهد مدیریت علمی هستیم همه دستگاه‌ها و سازمان‌ها و به خصوص مدیریت ارشد استانی باید به کمک تیم جدید مدیریتی آمده و اجازه ندهند که مسیر جدید دانشگاه به مانند گذشته به بیراهه رود.

دستگاه‌های نظارتی و همچنین اعضای هیات علمی و بدنه دانشگاه می‌دانند که چه افرادی مخل پیشرفت و حرکت دانشگاه به سوی تولید علم بوده و در پی تغییر مسیر دانشگاه به سوی بازی‌های سیاسی هستند.

دانشگاهی که اگر به روند گذشته خود ادامه دهد تنها به ساختمانی روی تپه‌ای با حاشیه‌های فراوان تبدیل می‌شود و نبودن آن بسیار بهتر از بودنش خواهد بود.