تاکسیرانی دهدشت و عدم برخورد با مسافر برهای شخصی

باید «رانندگی تاکسی» را جزو مشاغل سخت قرار دهند چرا که باید در تمام فصول سال از صبح تا شب در خیابان‌ها رانندگی کنند تا هزینه زندگی را در بیاورند و حتی اگر چند روزی قصد سفر کرده و یا بیمار شوند و نتوانند کار کنند، از مزد آن روز بی‌بهره می‌ماند!

رانندگی آن هم با تاکسی نه روز می‌شناسد و نه شب! نه سرما و نه گرما،شغلی برای تمام روزها و فصول! پای درد دل راننده تاکسی‌ها که می‌نشینید، سختی شغلشان را چنان درک میکنی که در باورت هم نمی گنجد که شرایط کاریشان چقدر سخت است، در کنار هزینه بنزین، روغن، استهلاک تاکسی و…. باید سروکله زدن با هر قشری از مردم را هم اضافه کنید، از دانش آموز گرفته تا پیرمرد، بازنشسته و… اما حالا درد دیگری هم به دیگر دردهای آنها اضافه شده و آن چیزی نیست جز کوچکتر شدن سفره معیشتشان به دلیل جولان مسافربرهای شخصی.

حدود ۵۰۰ تاکسی در سطح شهر تردد می‌کنند و اگر برای هر راننده ،خانواده‌ای سه نفره را درنظر بگیریم با یک حساب سرانگشتی متوجه می شویم که ۱۵۰۰ نفر معیشت و زندگیشان در گرو فعالیت تاکسی است با این حال رانندگان با تغییر مدیریت شهری نور امیدی در دلشان ایجاد شده بود که شاید فکری به حال وضعیت تاکسیرانی شود که متاسفانه گوچکترین توجهی به این مسئله از جانب شورا و شهردار صورت نگرفت.

کافی است کنار خیابان بایستی و اراده کنی که سوار تاکسی شوی. آن وقت است که در کسری از ثانیه یک مسافر بر شخصی جلوی پایت ترمز می کند.

چیز عجیبی نیست. خیلی عادی است که تاکسی ها خالی بروند و مسافربرهای شخصی پر مسافر باشند.

خیلی خوش بینانه به قضیه نگاه می کنیم و بنا را می گذاریم براینکه هیچ وقت مشکلی پیش نیاید و همه مسافران درون شهری با سلا مت کامل به مقصد برسند. حال اگر در این بین خدای نکرده وسیله با ارزش یک مسافر به صورت اتفاقی داخل یکی از این ماشین ها جاماند، در این شهر درندشت نه مسافر نشانی از راننده پیدا خواهد کرد و نه راننده نشانه ای از مسافرش!

این مساله برای خیلی از ما اتفاق افتاده که گوشی موبایل یا کیف پول یا هرچیز دیگری را براثر بی احتیاطی و حواس پرتی داخل یک ماشین جا بگذاریم. حالا اگر این ماشین تاکسی باشد، قابلیت پی گیری وجود دارد و در نهایت احتمال زیادی وجود دارد که شی» گم شده پیدا شود. اما در غیر اینصورت باید در اکثر مواقع قید وسیله جامانده را بزنیم و چنانچه مدرک و کارت شناسایی و کارت ملی داخل کیف باشد به دنبال تهیه المثنی آنها باشیم.

اگر خودرو شخصی نداشته باشیم احتمال اینکه هر روز سروکارمان به تاکسی بیفتد زیاد است. اما واقعا چند نفر از ما هر روز سوار تاکسی می شویم و ماشین های زردرنگ آشنا را برای رسیدن به مقصد انتخاب می کنیم؟

آیا حاضریم چند دقیقه کنار خیابان بایستیم تا سرانجام یک تاکسی از راه برسد و سوار شویم یا با اولین ماشینی که مسیرش با مسیر ما جور بود همسفر می شویم؟

به نظر می رسد دم دست ترین راه اشتغال به کار برای هر قشر جامعه اعم از پیر و جوان مسافرکشی باشد و این شغل یک تنه اشتغال هزاران نفر را در این بخش فراهم کرده است.

اکنون مهاجران، بازنشستگان، از کار افتاده ها و حتی معتادان و بزهکاران شغل مسافرکشی با خودروهای شخصی را به آسانی به دست میآورند و نظارت برای ساماندهی آن ضعیف است.

کافی است چند دقیقه ای برای رسیدن به مقصد، مسافر یک تاکسی باشید تا گلایه های این قشر را از فعالیت مسافربرهای شخصی بشنوید.

علاوه بر این کافی است که فقط از درب منزل یا محل کار خود خارج شوید و در کمتر از چند دقیقه انواع مسافربرهای شخصی و خصوصی با بوق زدن و توقف در جلوی عابران از آنها می خواهند تا سوار شوند.

فعالیت بیش از حد و غیرقانونی مسابرهای شخصی،علاوه بر نارضایتی تاکسی داران، مشکلاتی را برای شهروندان نیز ایجاد کرده است و آنان خواستار ساماندهی و نظارت بر فعالیت مسافربرها شدند.

متاسفانه تاکسیرانی و شهرداری و شورای شهر دهدشت تا این لحظه هیچگونه اقدامی جهت برخورد با این مسافربرهای شخصی انجام نداده اند و جز سکوت هیچ جوابی نداشته اند.

جالب اینجاست که اعضای شورای شهر روزانه در شبکه های مجازی از اقداماتشان در شهر صحبت میکنند و هر روز یک عملکرد جدیدی انتشار میدهند ولی حاضر نیستندحتی درباره وضعیت تاکسیرانی و تاکسی داران کوچکترین عکس العملی نشان دهند.