بغض در گلو خفته دخترکان مبتلا به اعتیاد در کمپ گچساران/ جایی که خبری از وعده‌های سرخرمن مسؤولان نیست

دخترکانی در کمپ ترک اعتیاد گچساران برای ترک این بلای خانمانسوز شب را به صبح می‌رسانند که مسؤولان باید اینجا سیاسی‌گری را کنار گذاشته و برای رفع مشکلات این قشر آسیب‌دیده آستین همت بالا زنند.

آوای جنوب / سمیره نصاری

به گزارش آوای جنوب از گچساران بی‌آنکه بدانیم درد چیست، روزهای خوش زندگی را دردناک می‌کنیم.

مرکز ترک اعتیاد بانوان شهرستان گچساران تنها مرکز ترک اعتیاد استان کهگیلویه و بویراحمد است که با مدیریت بانو کبری محمدی مشغول به فعالیت است.

اینجا در این شهر که نام نفتش بامش را بلندتر از سقف آرزوهای جوانان بیکار و دردمندش کرده است، پشت در تنها مرکز بهبودی و ترک اعتیاد بانوانش درد چمبره زده و با حرصی عجیب به دل آنان که وارد می‌شوند چنگ می‌زند.

درد نه سن و سالی دارد و نه پیر می‌شود، جوان‌تر از پیرترین آدم‌های شهر است و پیرتر از جوانترین آدم‌ها. درد است و درمان ندارد درمانی است که دردش اعتیاد است و جایش در روح آدم‌های مبتلا ریشه دوانده است.

اینجا دوشیزه‌ای ۱۳ ساله با اندامی نحیف که بوی بلوط می‌دهد و نگاهش زلال آبشار را به یادت می‌اندازد از مصرف دارو در مدرسه و حین تحصیل می‌گوید.

نام آشنا و فرزند برف است و دلش سیاه از نامردمی دوستانی ناباب. ترامادول کلامی است که شیرازه ذهنش را از نوجوانی نارسش گرفته است.

اینجا به جای فصل امتحان و آغاز امتحانی دیگر، سیگار نقش قلم را در انگشتانش می‌رقصاند و پشت به سیزده سالگی‌اش از جمع دانش‌آموزی که خاموش برای بیدار باش‌های شب امتحان مبتلا به دامان اعتیاد ترامادول می‌شوند می‌گوید.

درست در سادگی کلماتش، زنی میانسال از گوشه‌ای دیگر پانزده سال همخوئی با شیشه، کراک و هروئین را بلای جانش خواند و سیه روزی دخترانش در ازدواج‌های ناکام را اعتیاد همسر و خودش عنوان کرد.

وی گفت: غرق در پشیمانی سرانگشتان کبودش را به نشانه ندامت بر لبش می‌فشرد تا درد همان جا بماند، بغض شود و با تلنگری جاری شود.

دیگری آنقدر غرق اعتیاد شیشه و هروئین است که تنها خاطره آخرین روز پاکی‌اش، تولد فرزندش در ده سال پیش بود، وقتی در بیمارستان به ترفندی ترک فرزند و اتاق می‌کند و برای تهیه مواد، فرزندی که ناخواسته از ساقی‌اش باردار بود را بی‌نام و نشان رها کرده و راهی این استان شده، درست ده سال پیش قصه او و غول کمرشکن هروئین و ناکامی‌هایی دیگر رقم می‌خورد.

کم نیست دردهایی که بازگو شدند. دخترکی بیست ساله بی‌کلام می‌نویسد و تهدید دوست پسر و میهمانی‌ها را عامل اعتیادش می‌داند و تلخی خاطره سرپرست کمپ از خواهرانی که تنها ۱۵ ساله و ۱۱ ساله‌اند و پدر و برادر آنان را برای پول مواد به تکدی‌گری وا می‌دارد و چه شیرین است اگر پایان تلخشان با ترک و بهبودی گره بخورد.

گره کار در یک کلام خلاصه می‌شود اینجا سقف هست همدرد هست اما اعتبار نیست. اینجا زنانی رنج می‌کشند تا به خوشبختی دوباره برسند اما همت می‌خواهد و دستگیری مسؤولان استانی برای چرخیدن چرخ اقبال به کام اینان که دهانشان طعم گس بدبختی می‌دهد.

اینجا در این مکان دست‌ها دستان شما را می‌فشارند. درد صدا ندارد، اما ضربه‌هایش گوش هر دردمندی را می‌آزارد.

بانو محمدی مسؤول کمپ ترک اعتیاد بانوان در گفت‌وگویی کوتاه می‌گوید: بیشترین آمار مراجعه کننده به کمپ بانوان در ماه به ۹ نفر می رسد که از شهرستان‌های مختلف نیز به شهرستان گچساران عازم می‌شوند.

محمدی در ادامه می‌گوید: بیشترین بیماران کمپ دانشجویان هستند که برای شب بیداری از قرص‌های ترامادول استفاده می‌کنند.

مسوول کمپ بانوان اظهار داشت: میانگین سن بیماران این کمپ بین ۱۳ سال تا ۶۵ سال است.

وی افزود: کمپ ترک بانوان استان کهگیلویه و بویراحمد در یاسوج تاسیس و بعد از دو سال به شهرستان گچساران به دلیل شاهراه بودند این شهرستان انتقال داده شد.

محمدی خاطرنشان ساخت: در روز اول این بیماران با پرخاشگری های آنها مواجه می‌شویم و تنها درمان این بیماران در کمپ از طریق صحبت کردن و آب درمانی است که زیر دوش آب ولرم قرار می‌گیرند و باید مواظب باشیم که خدای ناکرده این بیماران تشنج نکنند.

مسؤول کمپ فرشتگان در ادامه گفت‌وگو می‌گوید: بیشتر معتادان به مصرف هروئین و شیشه و الکل صنعتی روی آورده‌اند.

وی گفت: انتظاری که از مسؤولان شهرستانی دارد این است که هزینه‌های مالی و مکانی برای ترک معتادان در نظر گرفته شود.

محمدی ادامه می‌دهد: درست است که اینجا یک موسسه خصوصی است اما اینها پس از ترک با مشکل پرداخت مواجه می‌شوند و ما نیز مجبوریم که با آنها همکاری کنیم.

وی می‌گوید: امروز به واسطه احساس مسؤولیت در قبال این دختران در بازار شهر بدهکار شده‌ایم و انتظار داریم که مسوولان در کنار فرشتگان دیروز خانواده‌ها باشند.

من که مات و مبهوت شده ام از تکه‌های دفترم برگه‌هایی جدا می‌کنم تا دختران خاطراتشان را بنویسند ساعت از بیست دقیقه بامداد گذشته است اما نه به عنوان یک خبرنگار بلکه به عنوان مادری که دو فرزند دختر دارد در قبال این‌ها احساس وظیفه و تکلیف می‌کنم.  

شاید جمعیتشان کم است و در انتخابات‌ها به حساب نمی‌آیند، شاید چون بی سروصدا در گوشه‌ای از شهر هستند نمی‌شود از آنها بلندگوهای تبلیغاتی راه انداخت شاید و شاید …

داستان‌هایشان را می‌خوانم از خاطراتشان گفته‌اند حال دیگر هوا رو به صبح شدن دارد.

برای کامل‌تر کردن گزارش به اداره بهزیستی می‌روم تا پاسخ مهران کشاورز را جویا شوم.

رئیس بهزیستی گچساران در این باره می‌گوید: کمپ‌های ترک اعتیاد جز بخش‌های خصوصی هستند ولی از طریق اداره بهزیستی شهرستان پزشک روانشناس و پزشک متخصص برای درمان و قبل درمان به کمپ‌ها مراجعه می‌کند تا از نظر روحی و روانی درمان شوند.

مهران کشاورز در ادامه می‌گوید: بیماران برای درمان در کمپ‌ها ۳۰۰ هزار تومان پرداخت می‌کنند و اگر بیماری هزینه پرداخت درمان را ندارد از طریق یاری برگ به این بیمار کمک می‌شود.

رئیس اداره بهزیستی گچساران در ادامه گفت: بیمارانی که بعد از درمان بهبودی کامل می‌یابند به بازار کار وارد می‌شوند و از طریق وام‌های با کارمزد پایین مشغول به کار می‌شوند.

در پایان انتظار می‌رود که مسؤولان استانی و شهرستانی در زمینه کمک کردن به کمپ‌های ترک اعتیاد اقدامات لازم را انجام دهند.