کلید قفل بافت فرسوده گچساران چرا باز نمی کند قفل را !!

یکم خرداد ۹۳ بود که مطلبی با این تیتر نوشتم ” مبادا این شیر خفته گچساران بیدار شود”
آوای جنوب / علی مراد کاظم پور

راقم که خود از سال ۱۳۵۹ و پس از تولد در کوچه و پس کوچه های همین محله ها زندگی کرده است خوب می داند آن پیرزن و پیرمرد بالانشین چه می گویند.
آنروز نوشتم آقایان مسئول ، تا این شیر خفته بیدار نشده است کار را تمام کنید
آنروز نوشتم :
چرا فقط جلسه برگزار می شود ؟
چرا فقط حرف می زنید؟
اصلا چرا از روز اول گفتید؟
و ما ساکنین بافت فرسوده گچساران چه گناهی کرده ایم؟
آیا میدانید دیگر هیچ کس خانه هایمان را نمی خرد؟
حالا تکلیف چیست و تا به کی ادامه دارد؟
و اگر هدفتان محله هایی چون لبنان ، سادات و رادک نبود چرا اسم محله های ما را آوردید؟

در راه خانه ما پیرزنی بود و هنوز هم هست / که هر روز زنبیل خالی اش را به خیابانها می برد و می آورد
هی می برد و هی می آورد!

چندین سال است کلمه یا واژه بافت فرسوده در دستور کار جلسات اداری گچساران برای خودش جایی پیدا کرده است و برای همین به اصطلاح بافت فرسوده ، تامدتی پیش جلسه بافت فرسوده تاریخ و ساعتی مشخص داشت ، کیک و آب میوه ای و میز گردی ، نه ، ببخشید میز مستطیل شکلی تشکیل می شد.

شاید اگر مصاحبه چند سال پیش رمضان عباسی در شورای شهر با روزنامه ابتکار انجام نمی شد ، که گفته بود محله های لبنان ، سادات و رادک با یک زلزله چهار ریشتری از بین می روند ، امروز این همه هیاهو و جنجال را شاهد نبودیم .

شاید اگر از همان روز اول در بوق و کرنا نمی کردید و در سکوت و به آرامی کار می کردید بهتر از این بود که امروز با این همه سر و صدا ، مردم این محلات را دلخوش به تغییر کردید و اما فراموش کردید.

و شاید شما مدیران ، دیروز را زود فراموش کردید !

اما مردمان این محلات و آن پیرزن و پیرمرد ساکن بالای تپه ، آن ماشینهای مشکی شاسی بلند را فراموش نمی کنند که به آن بالای تپه می آمد و به مردم گفتید اینها وزیر یا استاندار هستند و پیگیر انجام کارهای بافت فرسوده گچساران هستند.

چه جلساتی که هر بار با حضور یک مقام کشوری گرفته نشد ، از جلسه در شهرداری تا فرمانداری قدیم و جدید و شورای شهر و … .

برای مثال تکه کاغذهایم را که نگاه می کردم ، در یکی از جلسات شخصی به نام دکتر کیان بعنوان معاون وزیر مسکن در جلسه حضور داشت و مصوباتی به همراه داشت ، اما حتما مصوبات آن جلسه در زونکن در حال خاک خوردن است .

نیکزاد و صابری آمدند ، وضعیت را دیدند ؛ جلسه گذاشتند و رفتند ؛ دیگر عادی شده است ، خادمی هم آمد و دید ، خادمی نیز خواهد رفت اما باز هم لبنان ، سادات و رادک پابرجا هستند و باز هم شاهد خواهیم بود پیرزنی برای خرید سیب زمینی صبح زود از بالای تپه به پایین خواهد آمد و تا ظهر خود را به بالای تپه خواهد رساند.

یک روز نماینده شهر با تمام توانش در جلسه شهرداری می گوید من مجوزش را از وزیر می گیرم و خانه ها را با مسکن مهر معاوضه می کنیم و صحبت از امتیازاتی است تا ساکنین را تشویق به جابجایی کنند.

اما این طرح نیز به فراموشی سپرده می شود.

جلسه بعدی در فرمانداری است ؛ وعده جدید این جلسه ، امتیاز آب ، برق و گاز مجانی است و در ادامه قرار می‌شود حتی به ساکنین در اسلام آباد هم زمین بدهند اما بی آنکه حتی از طریق بنر و تبلیغات به مردم اطلاع رسانی شود ، این صورتجلسه هم به بایگانی می رود تا خاک بخورد.

شاید به جرات بتوان گفت اگر از همان روز نخست با تبلیغات گسترده و با نصب بنر ، آگهی و تیزرهای تلویزیونی به مردم اطلاع رسانی می شد صد در صد تا امروز نیمی از راه نرفته را پیموده بودید.

آیا هیچ می دانید پیرمرد و پیرزنی که در بالای تپه زندگی می کنند بی آنکه بدانند بافت فرسوده چیست، فقط شنیده اند خانه هایشان در طرح قرار گرفته است.

مردم فقط می دانند ساکن بافت فرسوده هستند و زلزله آنها را تهدید می کند.

و این شنیده ها حکایت از آن دارد که بنگاههای مسکن نیز تا می توانند قیمت خانه های آنها را پایین می آورند و اصلأ دیگر خریداری ندارند.

شنیده های این روزهای مردم این محلات حکایت از این دارد زندگی و بازار در این محله ها راکد شده است و هیچکس تکلیف خود را نمی داند تا آنها از مسئولین سوال کنند ؛ راستی ما چه گناهی کرده ایم ؟ یا چرا از روز اول گفتید؟

پس فراموش نکنیم بافت ضعیف و فرسوده گچساران همچون شیر خفته ای در خواب است که امکان دارد هر لحظه ای از خواب بیدار شود.
و امروز مردم این محلات از شما سوال می کنند:
راستی فقط جلسه برگزار می شود؟
آیا می دانید دیگر هیچکس خانه هایمان را نمی خرد؟
اما در طرح جدیدی که قرار است اجرایی شود و مصوبه آن را نماینده گچساران از هییت دولت گرفته است برای بازسازی هریک از واحدهای مسکونی بافت فرسوده شهر دوگنبدان ۳۰۰ میلیون ریال تسهیلات بانکی ارزان قیمت و ۶۰ میلیون ریال اعتبار بلاعوض پرداخت خواهد شد.
۲۰ هزار و ۹۶۳ نفر در محله های فرسوده خیابان کیامرثی، رادک، سادات و لبنان بر اساس آخرین آمار و به نقل از فرماندار گچساران در خبرگزاری ایرنا زندگی می کنند.

{{بافت فرسوده یا قتلگاه مردم گچساران!؟}} این تیتری است که خبرگزاری ها چندی پیش به نقل از عزیز‌الله مهدیان معاون بازسازی و مسکن روستایی کشور در بازدید از بافت فرسوده گچساران در روی سایت های خبری خود قرار داده بودند.
مهدیان در ادامه می گوید : خدا نکند در گچساران زلزله‌ای رخ دهد که در این صورت بافت فرسوده این شهر به قتلگاهی برای مردم این منطقه تبدیل خواهد شدواجرای این طرح تا پایان امسال پیش‌بینی شده که در صورت عدم استقبال مردم از این طرح ممکن است مشکلاتی برای تصویب دوباره آن ایجاد شود.

{{شهردار گچساران : گچسارانی ها از طرح نوسازی بافت فرسوده استقبال نمی کنند}} این تیتر خبرگزاری مهر به نقل از شهردار گچساران در تاریخ دوشنبه ۱۶ فروردین ۱۳۹۵است.
در ادامه این خبر آمده است ؛ اردلان زینل زاده ظهر دوشنبه در جلسه بررسی آخرین وضعیت بافت فرسود گچساران که با حضور مدیرکل بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، اعضای شورای شهر،مدیران و کارشناسان شرکت عمران سازه برگزار شد، افزود: از ۱۰۰ پرونده متقاضی صدور پروانه ساخت در بافت فرسوده شهر دوگنبدان که مدارک آنها به شهرداری ارسال شده، ۷۵ مورد آن تهیه نقشه شده است و بقیه تا پایان فروردین مجوز آنها صادر خواهد شد.
{{استاندار کهگیلویه و بویراحمد:پروژه تغییر بافت فرسوده دوگنبدان یک پروژه فراسازمانی است}} این هم تیتر پرتال وزارت کشور به نقل از موسی خادمی در تاریخ شنبه ۹۴/۶/۲۸است.
خادمی استاندار کهگیلویه و بویراحمد گفت: پروژه بافت فرسوده دوگنبدان به دلیل حجم بالا یک پروژه فراسازمانی بوده و برای اجرای آن نیاز به مشارکت اصولی دستگاه های اجرائی، همراهی بنیاد مسکن انقلاب اسلامی کشور و ساکنین بافت های فرسوده این شهر دارد.
و اما غلامرضا تاجگردون که برای حل این مشکل هر بار وزیری را به گچساران آورده است می گوید: برای تغییر بافت فرسوده دوگنبدان پیگیری و تلاش های فراوانی صورت گرفت تا در نهایت دولت تدبیر و امید در این ارتباط مصوبه ای صادر کرد.
وی با بیان اینکه، صدور چنین مصوبه ای برای نخستین بار در هیات دولت اتفاق افتاده است، اظها داشت: این اقدام بسیار مهمی برای عملیاتی کردن این طرح است.

حال سوال اساسی اینجاست ؛ چرا به قول شما مسولین و مدیران ، مردم از این طرح هم استقبال نکردند.
بهتر بود مسولین امر کارشناسانی را به درون محلات می فرستادند .
اما من بر حسب وظیفه ای که دارم و خود را فرزند آن محله می دانم می نویسم.
بیشتر ساکنین این محلات تحت پوشش کمیته امداد یا بهزیستی هستند ؛ بیشترین بیکاری در دل همین محلات است ، چنانکه مشاهده ای سطحی در یکی از روزها از این محلات داشته باشیم جوانان بیکاری را کوچه و پس کوچه های این محلات مشاهده خواهید کرد.
پیرمردها و پیرزن های قدیمی و زنان بد سرپرست ساکنین همین محلات هستند .
وقتی درب هر خانه ای را میزنم با دنیایی از مشکلات روبرو می شوم چنانکه یکروز وقتی بالای تپه محل بودم خواستم چنین تیتر بزنم {{ غلام گچسارانی ها ؛ آن بالایی ها تو را صدا می زنند}}

وقتی بیشتر به جلو میروی به مشکلات متعددی بر سر راه روبرو می شوی و باید یک به یک جواب دهی .
به عنوان مثال سوالات چندین نفر از ساکنین اینگونه است .
** با حقوقی که از کمیته امداد امام می گیریم اقساط وام را چگونه پرداخت کنیم؟؟
** با مستمری که از بهزیستی میگیریم چگونه اقساط را پرداخت کنم؟؟

** آیا با این پول می شود خانه ای ساخت ؟؟

** فرض را براین می گذاریم که می خواهیم بسازیم در این مدت که مشغول ساخت و ساز هستیم در کجا ساکن شویم ؟؟

** چرا دولت خود متولی این کار نمی شود و کار را به تعاونی ها نمی دهد؟؟
** بهتر نیست در ابتدا در نقطه ای دیگر از شهر واحدهایی ساخته شود و سپس با خانه های ما معاوضه شود ؟؟
** با بیکاری که داریم اقساط وام را چگونه پرداخت کنیم ؟؟
** در صورت ندادن اقساط آیا خانه هایمان را دوباره دولت صاحب می شود؟؟
** آیا امکان بخشودگی وام در سالهای بعدی وجود دارد؟؟
** ووو؟؟
و اما نباید فراموش نکنیم پیرمرد و پیرزنی که در بالای تپه زندگی می کنند حقوق بگیر و مستمری بگیری بیش نیستند و شما نیز یادتان باشد آنها را پدران و مادران خودتان فرض کنید که دیگر توان دادن اقساط وامهای بانکی را ندارند و این را پیزنی میگوید که هنگامی که می خواهم از او عکسی بگیرم به من می گوید و درد دلها میکند و از پیرمردی صحبت می کند که در گوشه ای از خانه در جا افتاده است و