قالیباف و نبرد با سیاستِ بی‌غیرتی

آوای جنوب
قالیباف در میانه هیاهوی سیاسی، بر منافع ملی و عقلانیت ایستاده است؛ سیاستمداری که به‌جای شعار، عمل می‌کند و همین او را آماج حملات جناحی کرده است.
محمدباقر قالیباف در سیاست‌ورزی‌اش، بیش از آنکه شعار بدهد، تلاش کرده عمل کند. او در مجلس، برنامه هفتم توسعه را محور قانون‌گذاری قرار داده و از کالابرگ الکترونیک تا دیپلماسی پارلمانی را با رویکردی اجرایی پیش برده است. در زمانی که بسیاری از سیاستمداران درگیر بازی‌های جناحی‌اند، قالیباف تمرکز خود را بر مسائل واقعی مردم گذاشته است؛ معیشت، تولید، و انسجام ملی.
اما عجیب آنجاست که همین رویکرد عقلانی، حالا هدف حملات برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب قرار گرفته است. همان‌ها که سال‌ها در قدرت بودند و کشور را با وعده‌های توخالی و برجامی نیمه‌جان به این نقطه رساندند. امروز هم به‌جای پاسخ‌گویی درباره گذشته خود، منتقدانی چون قالیباف را متهم می‌کنند. این فرار از مسئولیت است، نه نقد منصفانه.
قالیباف در نطق اخیرش فقط یک حرف ساده زد: در برابر دشمن خارجی باید متحد بود. اما برخی، این حرف بدیهی را تحریف کردند تا او را حامی روسیه و چین جلوه دهند. در حالی‌که او فقط بر عقلانیت سیاسی و منافع ملی تأکید کرد. حمایت از شرکای راهبردی ایران، دفاع از یک کشور خاص نیست، دفاع از منافع مردم است.
واقعیت این است که روسیه و چین در شورای امنیت از ایران دفاع کردند، درحالی‌که غرب با مکانیسم ماشه و تحریم، مردم را هدف گرفت. آیا نقد این واقعیت، ضدیت با منافع ملی است؟ مخالفان قالیباف گویا فراموش کرده‌اند که در زمان خودشان، چگونه با سکوت یا لبخند، راه فشار بر ملت را هموار کردند.
قالیباف نماد سیاست‌ورزی واقع‌گراست. نه شیفته غرب است و نه وابسته شرق. او دنبال توازن است؛ همان چیزی که منطق سیاسی و عزت ملی اقتضا می‌کند. در شرایطی که کشور نیاز به انسجام دارد، تخریب چهره‌ای که برای وحدت و عقلانیت تلاش می‌کند، بی‌انصافی است.
سیاست یعنی شناخت زمان، درک موقعیت و تصمیم درست. قالیباف نشان داده در لحظه تصمیم، نه از هیاهو می‌ترسد و نه از هجمه‌ها عقب می‌نشیند. شاید همین است که او را از بسیاری سیاست‌پیشگان امروز متمایز می‌کند؛ سیاستمداری که هنوز به جای تکرار گذشته، به آینده فکر می‌کند.