شب نشینی با وایبر و واتس آپ / نصرالله سلیمی فرد

در سال های نه چندان دور در خانه قدیمی که زندگی می کردیم پدرم روبروی یکی از اطاق ها آب انباری درست کرده بود که زمستان ها از طریق ناودان پشت بام آب داخل آن جمع می کرد .

آوای جنوب / نصرالله سلیمی فرد از بوشهر

روی این آب انبار را با سنگ و سیمان محکم گرفته و سطح آن را با سیمان صاف کرده و محلی برای نشستن در شب ها شده بود به این محوطه سیمانی مهتابی می گفتند .

شب ها اقوام ، دوستان پدرم و همسایه ها دور هم جمع شده بر روی مهتابی می نشستند . مادرم قبل از غروب آفتاب با جارویی که از برگ درخت نخل درست شده بود آن را تمیز کرده و آب پاشی می کرد و سپس حصیر بزرگی که با نخ های پلاستیکی بافته شده و به حصیر شیرازی معروف بود آن را فرش می نمود .

در این شب نشینی شبانه همه دور هم جمع شده و با هم در مورد مسایل روزمره ، مسایل شهر ، وضعیت بازار و وضعیت کسب و کار صحبت می کردند .

البته امروز اگر بچه ها پای صحبت پدر بزرگ و مادر بزرگ ها بنشینند و از رفت و آمدهای زمان قدیم بشنوند شاید نتوانند به درستی منظور آنها را درک کنند.

حق هم دارند برای آنها غیر قابل تصور است که اعضای خانواده و اقوام و آشنایان حداقل هفته ای یکبار از حال همدیگر خبر داشته باشند و بدون مزاحمت تلفن همراه، رایانه و اینترنت بنشینند و بگویند و بشنوند. با آمدن تلویزیون شب نشینی رنگ و چهره دیگری به خود گرفت.

به جای صحبت با هم، همه به این جعبه جادویی خیره می شدند و آنهایی که طرفدار سریال های تلویزیونی بودند اجازه صحبت به دیگران را نمی دادند.

این سئوال همیشه در ذهنم یادآوری می شود آیا تا به حال به ارتباطات خویشاوندی دقت کرده اید، چقدر کم رنگ شده است؟

یک زمانی در همین شهر ما بهترین تفریح و سرگرمی رفتن به خانه اقوام و آشنایان بود اما امروز خلاصه شده در عصر ارتباطات! و از طریق وایبر و واتساب و لاین و…صله رحم را به جا می اوریم و جالب اینکه می گوییم خدا پدر آن کسی که اینها را اختراع کرد بیامرزد که باعث صله رحم می شود!

شرایط جامعه امروز طوری رقم خورده که گاه می شود چندین ماه از حال یگدیگر خبر نداشته باشیم و مشغله زیاد را دلیل بر این کم توجهی می گذاریم . در حالی که هیچ مشغله ای آنقدر بزرگ نیست که بخواهد ماهها اقوام و آشنایان را از خود دور کند و شاید دلیل این مشغله ها همین دوری جستن ها باشد زیرا علاوه بر بی بهره ماندن از برکات معنوی از مواهب مادی هم بی نصیب می مانیم چرا که نمی توانیم از حال هم آگاه باشیم و به هم کمکی کنیم.

بعضی وقت ها هم حتی وقت جواب دادن به تلفن همدیگر و یا حوصله شنیدن صدای همدیگر را هم نداریم. در قدیم بی بهانه و با بهانه، افراد به خانه بزرگ ترها می رفتند.

این بهانه ها می توانست از شب عید ، شب یلدا و شب چهارشنبه سوری گرفته تا عید های مذهبی و حتی عزاداری ها باشد، خلاصه هر چیزی بهانه ای می شد تا همه از حال هم خبردار شوند و شاید همین امر هم باعث گسترش انواع آداب و رسوم در کشور شده است.

اما این که چه اتفاقی افتاده که گاهی دیدن اقوام درجه یک مثل دایی ، خاله ، عمه و عمو هم به دید و بازدیدهای عید نوروز و سالی یک بار ختم می شود و به گفته خیلی ها، اگر خیلی همت داشته باشیم، فقط با خانواده همسر و خانواده خودمان، آن هم به طور خلاصه رفت و آمد می کنیم.

جدیدا هم همه در مهمانی ها ، مشغول تلفن های همراه و استفاده از اینترنت هستند، حتی هر از گاهی لبخندی هم به گوشی خود می زنند که حاکی از دریافت پیامی طنز از مخاطب است، میزبان مرتب از همه پذیرایی می کند، ولی بیشتر حاضران در مهمانی بویژه جوانان، حتی فرصت پذیرایی شدن هم ندارند، چراکه جذابیت دنیای مجازی به آنها امکان استفاده و لذت بردن از آن جمع خانوادگی را نمی دهد.

حتما شما هم در برخی از موارد، به افرادی برخورد کرده اید که در مهمانی ها به جای گفت وگو با دیگران، فقط حضور فیزیکی دارند و تمام حواسشان نه به دنیای واقعی، بلکه به دنیای مجازی است. این حقیربا تکنولوژی و پیشرفت مخالف نیستم با نحوه استفاده و نابجا استفاده کردن از تکنولوژی مخالفم هستم .