آیا صدای اعتراضات کارگران ارکان ثالث نفت شنیده می‌شود

کارگران ارکان ثالث که بین ۱۰۵ تا ۱۲۰ هزار تن تخمین زده می‌شود، بیشترشان کارگران نفتی را تشکیل می‌دهند. اما کارگران نفت از حقوق و مزایا کمتر و شرایط کاری سخت‌تری برخوردارند. همین امر دلیل شکل‌گیری اعتراضات گسترده کارگران در پارس جنوبی شده است.

آوای جنوب، ریشه این تبعیض به اوایل دهه ۷۰ و دوران ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی برمی‌گردد. در آن زمان، پس از تغییرات گسترده سازمانی در شرکت ملی نفت ایران، نیروی کار به ۳ دسته تقسیم شد: ارکان اول رسمی، ارکان دوم قرارداد مدت‌موقت مستقیم و ارکان سوم پیمانی یا پروژه‌ای.

کارگران ارکان ثالث صنعت نفت به طور مستقیم با شرکت ملی نفت قرارداد ندارند. آنها با شرکت‌های پیمانکاری طرف قرارداد می‌شوند که خودشان با وزارت نفت یا شرکت‌های تابعه قرارداد بستند.

به عبارت دیگر، پیمانکاران نقش واسطه و دلال نیروی کار را بازی می‌کنند. به ویژه در مشاغل دائمی و غیرپروژه‌ای که حضورشان به طور کامل غیرقانونی است.

از دولت سیزدهم به بعد، اعتراض این کارگران ارکان ثالث نفت شدت گرفت و موج جدیدی از تحمع‌های اعتراضی را به راه انداخت که به سه‌شنبه‌های اعتراضی نفت معروف شد..

کارکنان ارکان ثالث صنعت نفت در تحمع های مسالمت‌آمیز خود سه خواسته اصلی را پی‌گیری کردند:

• همسان‌سازی حقوق و مزایا با نیروهای رسمی
• انعقاد قرارداد مستقیم و مدت‌معین با وزارت نفت
• و مهم‌تر از همه، حذف کامل پیمانکاران

به گفته خودشان، مهم‌ترین خواسته ما رفتن پیمانکاران است. پیمانکار باید حذف شود. به ویژه در مشاغل غیرپروژه‌ای، حضور پیمانکاران در نقش دلال نیروی انسانی از پایه و اساس غیرقانونی است.

شرکت ملی نفت امروز در هزارتوی شرکت‌های پیمانکاری گرفتار شده است. حذف این واسطه‌ها نه تنها تبعیض را از بین می‌برد، بلکه رضایت شغلی را بالا برده و بهره‌وری را نیز افزایش می‌دهد.

گویی صدای این زحمت‌کشان صنعت نفت بالاخره شنیده شد و برخی از نمایندگان مانند غلامحسین زارعی این وضعیت را برده‌داری نوین نامیدند و قول پیگیری دادند.

اکنون با گذشت یک سال از روی کار آمدن دولت چهاردهم، همه منتظرند ببینند که وعده مسئولان برای پایان دادن به این تبعیض ساختاری جدی است یا پاسخ اعتراضات را با اخراج خواهد داد.

آینده ۱۰۰ هزار کارگر ارکان ثالث در صنعت نفت ایران در انتظار تصمیم‌گیری است.