پدران انقلابی، فرزندان متفاوت

آوای جنوب
ماجرای فرزندان مسوولین جمهوری اسلامی ایران سوژه جدیدی برای ضدانقلاب نیست اما در فهم این موضوع نباید درگیر تله‌های فکری شد.
از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، گاه تفاوت در نگاه و رفتار برخی از فرزندان مسئولین جمهوری اسلامی ایران با پدر و مادرشان توجه مردم را جلب کرده است. در مواردی این تفاوت‌ها چنان پررنگ شده که چهره‌های شاخص نظام ناچار شده‌اند از مواضع و رفتار فرزندان خود اعلام برائت کنند.
ضدانقلاب نیز در این میان، همواره از این مسئله به‌عنوان ابزاری تبلیغاتی استفاده کرده و سعی داشته روایتی را جا بیندازد:
« جمهوری اسلامی حتی نتوانسته فرزندان مسئولان خود را قانع کند»!
اما ریشه این پدیده کجاست و چگونه باید به آن نگریست؟

ریشه ماجرا کجاست؟
دنیای ما، دنیایی پیچیده است و رشد و خودآگاهی هر فرد نتیجه تأثیر مجموعه‌ای از عوامل گوناگون است: زمینه‌های فرهنگی، اجتماعی و خانوادگی.
در کنار این عوامل، یکی از دلایل مشترکِِ این مسأله، «فقدان توجه کافی» از سوی برخی مسئولان به خانواده‌های‌شان است. این افراد غالباً پیش از انقلاب درگیر مبارزه یا زندان بودند، و پس از انقلاب در جبهه‌ها یا در مسئولیت‌های سنگین و زمان‌بر قرار گرفتند. در نتیجه، فرصت کافی برای همراهی و حضور مؤثر در زندگی خانوادگی‌شان نداشتند.
البته نباید نقش عوامل بیرونی را نادیده گرفت؛ گاهی جذب جریانات فکری یا فعالیت‌های سرویس‌های امنیتی بیگانه برای نزدیک‌شدن به خانواده‌های مسئولان، واقعیتی تلخ بوده است.
اما آنچه مطرح است این است: عدم حضور پدر و مادر در خانواده، ضربه‌ای جدّی به تربیت فرزندان وارد کرده است؛ آسیبی که رهبر انقلاب نیز بارها نسبت به آن هشدار داده و توصیه کرده‌اند مسئولان وقت کافی و باکیفیت برای خانواده‌های خود بگذارند.
حساب فرزندان جداست
هر انسان، نهایتاً در انتخاب اندیشه و مسیر زندگی خود آزاد است. پدر و مادر تنها می‌توانند نقش تربیتی و الگویی ایفا کنند، اما نمی‌توان از آنها انتظار کنترل مطلق داشت. اگر در تربیت، غفلت یا کوتاهی رخ دهد، هیچ موقعیت یا جایگاهی نمی‌تواند آن را جبران کند. بنابراین، باید میان مسئولان و رفتار فرزندانشان تفکیک مسئولیت و قضاوت قائل شد.
سوءاستفاده تکراری ضدانقلاب
ضدانقلاب سال‌هاست با تکیه بر رفتار برخی فرزندان مسئولان، تلاش می‌کند ضعف در اندیشه و قدرت اقناع نظام اسلامی را القا کند. اما این حربه، دیگر برای مردم ایران نخ‌نما شده است.
در سطح نخست، مردم به‌خوبی می‌دانند که شخصیت و ارزش هر فرد، قائم به خود اوست. اگر کسی شهید است، الزاماً خانواده‌اش هم در همان تراز نیستند؛ اگر کسی عالم یا دانشمند است، این ویژگی به‌صورت خودکار به فرزندانش منتقل نمی‌شود. انقلاب اسلامی از آغاز تاکنون نمونه‌های بسیاری از این تفاوت‌ها را تجربه کرده و با این وجود، مسیر خود را با قدرت ادامه داده است.
در سطح دوم، باید توجه داشت که ادعای «ناتوانی فکری نظام» در قانع‌کردن نسل جدید، دروغی آشکار است. امروز در خیابان‌های لندن و پاریس، شعارهای ضدصهیونیستی به زبان فارسی سر داده می‌شود. همین کافی است تا معلوم شود اندیشه انقلاب اسلامی از مرزهای جغرافیایی فراتر رفته و الهام‌بخش ملت‌های دیگر شده است.
در حالی که خودِ آمریکا در اسناد امنیت ملی‌اش ایران و جبهه مقاومت را از سه تهدید اصلی علیه منافعش می‌داند، رسانه‌هایش تلاش می‌کنند ایران را ضعیف و ناتوان نشان دهند تا مردم ایران را از ظرفیت و قدرت واقعی خود ناامید کنند. اگر اندیشه انقلاب بی‌اهمیت بود، این حجم از تبلیغات و هزینه برای تخریب آن منطقی به‌نظر نمی‌رسید.
چه باید کرد؟
با همه این نکات، نباید اصل مسئله را نادیده گرفت. انقلاب اسلامی از آغاز برای رشد انسان و جامعه شکل گرفت و خانواده، نخستین و مهم‌ترین بستر این رشد است.
نقد وارد است که برخی مسئولان باید توجه بیشتری به خانواده‌های خود داشته باشند؛ نه صرفاً برای جلوگیری از سوءاستفاده تبلیغاتی دشمن، بلکه برای تحقق همان هدفی که انقلاب به‌خاطر آن شکل گرفت: رشد همه‌جانبه انسان‌ها.
فرزندان و خانواده‌های مسئولان، به‌دلیل نزدیکی و آشنایی بیشتر با فضای نظام اسلامی، فرصت ویژه‌ای برای رشد دارند. حیف است این فرصت نادیده گرفته شود. مسئولان باید به توصیه‌های مکرر رهبر انقلاب درباره اهمیت خانواده توجه ویژه‌تری نشان دهند و این موضوع را نه به‌عنوان حاشیه، بلکه بخشی از مأموریت انقلابی خود بدانند