بهشت آبی شد/مردی که برای اولین بار از استقلال جدا شد/خداحافظ پدر تکرار نشدنی/زندگی‌نامه و افتخارات منصورپورحیدری

جمعه چهاردهم آبان را نه فقط استقلالی‌ها که تمام فوتبالی‌ها از خاطر نخواهند برد.

آوای جنوب؛

روز پایان دنیای فانی برای منصور پورحیدری و آغاز زندگی ابدی‌اش کنار تمام دوستان و همبازی‌های فقیدش. همشهری روز شنبه شماره‌ای است به افتخار پدر فوتبال استقلال. به افتخار کسی که حتی روی تخت بیمارستان وقار و تشخص داشت و نگذاشت کسی احساس کند که او به زمین افتاده است. بهشت این روزها با حضور ناصر و منصور آبی‌تر از همیشه است.
منصور پورحیدری از جنس مردانی بود که نمونه‌اش در این فوتبال کم پیدا می‌شود و شاید هیچگاه باشگاه بزرگی چون استقلال دیگر «پدری» مثل او را به خود نبیند. مردی که فقط یکبار از استقلال جدا شد.

برای پورحیدری که همیشه زنده است؛ مردی که برای اولین بار از استقلال جدا شد/ خداحافظ پدر تکرار نشدنی
زمانی که با جام قهرمانی آسیا مقابل دوربین ها قرار گرفت تا در مورد قهرمانی بزرگ و ماندگار استقلال در آسیا صحبت کند، حرفی از استقلال به میان نیاورد. او اول نام پرسپولیسی‌ها را وسط کشید و گفت که این جام برای پرسپولیس هم هست، این جام برای کل ایران است.

شاید همین جمله منصور پورحیدری او را به قلب پرسپولیسی‌ها برد. پرسپولیسی‌هایی که سالها به منصور پورحیدری به عنوان یک رقیب جدی در همه دربی‌ها نگاه کردند اما هیچگاه از او بی‌احترامی و کلامی سرد ندیدن و نشنیدند. جمله ای که او بر زبان آورد ماندگار بود. جمله‌ای که نمونه‌اش را در بین این همه کری و قرمز و آبی می شود شنید. اما منصورخان آبی‌ها قهرمانی‌اش با استقلال که سالهاست تکرار نشده را با پرسپولیسی ها و کل مردم ایران تقسیم کرد.

منصورخان که بعد از بیماری اش لقب «پدر» استقلال را از هواداران و اهالی فوتبال و باشگاهش دریافت کرد، جزو معدود نفراتی است که هیچگاه پیراهنی دیگر بجز آبی را چه در دوران فوتبال و چه در دوران مربیگری بر تن نکرد. او فقط یکبار از استقلال رفت. رفتنی که دیگر برگشتی ندارد و او برای همیشه در خانه ابدی اش آرام می گیرد و نامش و خاطرش در استقلال عزیز خواهد ماند.

او حتی زمانی که قرار شد از بین تیم ملی و استقلال یکی را انتخاب کند، بدون آنکه درنگ کند و دست و دلش بلرزد، تیم ملی ایران با آن همه ستاره را رها کرد و به استقلال آمد. او بیش از پنجاه سال با استقلال بود و این تیم را به افتخارات زیادی رساند. آنقدر افتخار آفرید و جام آورد که کار را برای همه مربیان بعد از خودش سخت کرد و بعید است تا سالهای سال مربی‌ای پیدا شود که افتخارات او در استقلال را تکرار کند.

منصور پورحیدری فقط محبوب استقلالی ها نبود، او بین پرسپولیسی ها هم از محبوبیت بالایی برخوردار بود. مردی که هیچگاه پا را از دایره ادب فراتر نگذاشت و به هواداران و تیم رقیب بی احترامی نکرد. پورحیدری یک «پدر» نمونه نه تنها برای استقلال که برای کل فوتبال ایران بود. مردی که همیشه آرام بود و وقار و ادبش زبانزد خاص و عام.

حالا او رفته است و استقلالی ها «پدری» تکرار ناشدنی را از دست داده اند. مثل ناصر حجازی که برای آبی ها یک اسطوره بود و مثلا غلامحسین مظلومی که مهاجمی بود بااخلاق و ماندگار. حالا اما هستند هنوز نفراتی که مثل پورحیدری و همایون بهزادی و چندتای دیگر محبوب قرمز و آبی هستند. آنها متعلق به نسل قدیم هستند. نسلی که معرفت و دوستی حرف اول و آخرش بود.

حالا اما یک نگرانی بزرگ هم وجود دارد. بعد از منصور پورحیدری و پورحیدری ها، آیا مردانی در نسل جدید فوتبال هستند که توانسته باشند با رفتارشان، با ادب‌شان، باسخنان‌شان و با معرفت‌شان محبوبیتی بین استقلالی ها و پرسپولیسی ها کسب کنند؟ آیا می توان چند سال دیگر در مورد فوتبالیستی نوشت که خصوصیات اخلاقی منصور پورحیدری را داشته باشد؟

زندگینامه مردی که افتخاراتش را در فوتبال ایران گذاشت ورفت/خداحافظ منصور خان
فوتبال ایران بار دیگر عزادار شد و این بار، عزادار یک چهره بزرگ در تاریخ فوتبال کشورمان که افتخاراتش به این زودی برای دیگر مربیان به دست نمی‌آید.

منصور پورحیدری نام بزرگی برای باشگاه استقلال و مهم‌تر از آن، فوتبال کشورمان بود. بزرگمردی که ۶ بهمن ۱۳۲۴ در تهران چشم به جهان گشود و بعداً به یک بازیکن، مربی و مدیر پرافتخار در فوتبال کشورمان بدل شد. او در تغییرنام باشگاه استقلال و جلوگیری از انحلال این باشگاه پرسابقه نقش بزرگی ایفا کرد و در هر دو قهرمانی آبی‌پوشان در آسیا، رد پای پررنگی دارد. همچنین یکی از قهرمانی‌های مهم تیم ملی کشورمان با سرمربیگری پورحیدری رقم خورد.

منصور پورحیدری با اینکه تنها ۱۷ سال داشت، از باشگاه دارایی به تاج (استقلال) پیوست و ۹ سال پیاپی، مدافع راست این تیم بود تا توانست در سال ۱۳۴۹ به همراه آبی‌پوشان برای اولین بار قهرمان جام باشگاه‌های قاره آسیا شود.

بعد از اتمام دوره بازی، به خواسته رایکوف مربی نامدار استقلالی‌ها هدایت تیم جوانان تاج را به‌عهده گرفت اما با جدایی رایکوف و سرمربی‌گری تیم به علی دانایی‌فر رسید و او پورحیدری را به عنوان دستیار خود، روی نیمکت تیم بزرگسالان استقلال نشاند. عمر مربی‌گری دانایی‌فر نیز چندان طول نکشید و جکیچ سرمربی این تیم شد اما پورحیدری به عنوان دستیار در تیم باقی‌ ماند. او پس از انقلاب نیز هوای استقلال را داشت و حاصل کار وی کسب یک قهرمانی، یک نایب قهرمانی و یک سومی جام باشگاه‌های آسیا و همچنین دو مقام چهارم جام برندگان جام آسیا بود.

پورحیدری همچنین رکوردار نشستن روی نیمکت استقلال به عنوان سرمربی و مربی است. همچنین رکورد بیشترین تعداد مربی‌گری در دربی‌ها برای استقلال را در کارنامه دارد. او تنها کسی است که به عنوان بازیکن و مربی توانسته قهرمان آسیا شود. پورحیدری درسال ۱۳۴۹ به عنوان بازیکن و در سال ۱۳۷۰ به عنوان مربی توانست قهرمانی آسیا را به دست بیاورد.

او که دو سال هدایت تیم ملی را به‌عهده داشت، تیم ملی را قهرمان بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک کرد و از دل همان تیم، بازیکنان بزرگی بیرون آمدند که سال‌ها به فوتبال مملکت‌مان خدمت کردند. او یک مربی متعصب به استقلال بود و افتخاراتی به دست آورد که به این زودی، قابل دستیابی برای مربیان دیگری نیست:

دوران بازی:
*سه عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های تهران
*قهرمانی جام باشگاه‌های ایران
*قهرمان جام دوستی و اتحاد
*سه دوره قهرمان جام میلز هند
*قهرمان جام تخت جمشید
*قهرمان جام باشگاه های آسیا ۱۳۴۹
*مقام سومی جام باشگاه های آسیا

دوران مربی‌گری
*سه دوره قهرمانی باشگاه‌های تهران با استقلال: ۱۳۶۲، ۱۳۶۴، ۱۳۷۰
*دو دوره قهرمانی در رقابت‌های لیگ ایران (لیگ قدس و لیگ آزادگان) با استقلال: ۱۳۶۹، ۱۳۸۰
*قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا با استقلال: ۱۹۹۱
*دو دوره قهرمانی جام حذفی ایران با استقلال: ۱۳۷۵، ۱۳۷۹
*نایب قهرمانی و مقام سومی جام باشگاه‌های آسیا با استقلال: ۱۹۹۲، ۲۰۰۲
*قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ به همراه تیم ملی فوتبال ایران