خودشیفتگان سالخورده در سپهر سیاسی ایران

آوای جنوب /محمد معتقد لاریجانی

در عرصه سیاسی ایران نیز سیاستمداران زیادی وجود داشته اند که رفتارهای آنها به نوعی بازتاب دهنده وجود خصیصه های خودشیفتگی و عشق افراطی به خود در درون آنهاست. این افراد اصرار زیادی به حضور و تأثیرگذاری همه جانبه در عرصه سیاسی دارند و حل مشکلات و پیشرفت را تنها منوط به حضور خود می دانند. این افراد در دوران بعد از انقلاب و بر پایی جمهوری اسلامی نیز با وجود اینکه در برهه هایی خدماتی ارائه کرده اند اما، به دلیل وجود همین خصیصه به تدریج بر مدار خودشیفتگی قرار گرفته و با نفی دیگران، اصرار به حضور همه جانبه در عرصه های سیاسی و اجتماعی با وجود کهولت سن دارند. ظهور و بروز خودشیفتگی در عرصه سیاسی ایران را به عنوان نمونه می توان در چند محور بیان کرد.
کاندیداتوری های پی‌در‌پی
این افراد از آن جایی که حل تمام مشکلات را تنها در حضور مستقیم خود در عرصه می دانند، اصرار عجیبی برای حضور در تمامی انتخابات های برگزار شده دارند و به هیچ وجه حاضر به بازنشستگی در این عرصه نیستند. نمونه های این رفتار را می توان در برخی از شخصیت ها مشاهده کرد که با وجود کهولت سن هنوز برای رسیدن به مناصب اجرایی تلاش هایی انجام می دهند و با بارها کاندیداتوری، برای تصدی جایگاههای مختلف، خود را به عنوان رکورددار کاندیداتوری در ایران معرفی می نمایند.
منطق دموکراسی به شرط چاقو
مسئله دیگری که در رفتارهای سیاسی این افراد به دلیل خودشیفگی ظهور یافته است، منطق دموکراسی به شرط چاقو می باشد. این افراد، انتظار دارند مردم نیز در همه حال حامی شان باشند، در صورت شکست در انتخابات، زیر میز زده و به جای پذیرش شکست، دستگاههای برگزار کننده انتخابات را زیر سئوال می بردند و اشکالات خود که منجر به عدم اقبال مردم به آنها شده است را به گردن برگزار کنندگان انتخابات انداخته و مدعی تقلب در انتخابات می شوند.
خودشیفتگان تنها در صورتی نتیجه انتخابات را قبول می کنندکه خود یا گزینه مورد نظر آنها از صندوق رأی خارج شود. این مسئله را در رفتار برخی از سیاستمداران ایرانی مشاهده کرده ایم که در برخی موارد خسارت های جبران ناپذیری را هم برای کشور به بار آوره است.
توهین و تحقیر منتقدان
رفتار دیگر برخی سیاستمداران خودشیفته، توهین و تحقیر منتقدان است. این افراد به دلیل اعتقاد زیادی که به خود و تصمیمات خود دارند حاضر به پذیرش انتقادات منطقی نیستند و در برابر منتقدان از ابزار تحقیر و توهین استفاده می کنند.
خودشیفتگان در صورت قرار گرفتن در مناصب اجرایی از فعالیت منتقدان جلوگیری به عمل می آورند و تلاش می کنند تا منتقدان را از عرصه خارج کنند. در این مورد نیز نیازی به آوردن شاهد مثال نیست. این رفتار بارها و بارها از بسیاری سیاستمداران دور و نزدیک مشاهده شده است. سیاستمدارانی که داعیه روشنفکری هم دارند.