کودکی که برای ساخت مدرسه در کهگیلویه و بویراحمد دست به کلنگ شد+تصاویر
کودکی که دست به کار شده و کلنگ برمی‌دارد تا برای حداقل امکانات آموزشی و تحصیل آینده، خودش شرایط را مهیا کند.
روستاهای سربیشه سفلی و کوشک‌تلخ به ترتیب در فواصل ۱۵ و ۲۰ کیلومتری شهر دیشموک قرار دارند.
آوای جنوب / آرش آهنگ
در روستای کوشک تلخ سال‌هاست به دلیل نامناسب بودن فضای آموزشی، دانش‌آموزان رنج‌ها می‌برند و مشقت‌های بسیار می‌بینند طوری‌که در سال‌های اخیر در خانه‌های مردم به تحصیل می‌پرداختند و یا فضایی فرسوده و نامناسب را یدک می‌کشیدند.
تا اینکه کربلایی نامدار نوریان خیر نیک‌اندیش دیشموکی، ساکن روستای کوشک‌تلخ با اهداء ۳۰۰ متر زمین، زمینه نصب یک کانکس را فراهم آورد و دانش‌آموزان را صاحب فضای مناسب آموزشی برای تحصیل کرد.
این پیرمرد ۷۹ ساله اظهار کرد: بزرگترین کار خیر را در فراهم کردن زمینه تحصیل بچه‌ها می‌دانم.
وی از آن روزها گفت، از سختی‌های تحصیل کودکانی که خودش در زمان‌های گوناگون می‌دید.
نوریان بیان داشت: شرایط مانند امروز برای تحصیل دانش‌آموزان فراهم نبود، گاهی اوقات بچه‌ها مجبور بودند برای رفتن به مدرسه مسافتی طولانی طی کنند، وقتی می‌دیدم دانش‌آموزان هر روز برای رفتن به مدرسه ناچار هستند تا چند کیلومتر پیاده‌روی کنند، به ویژه سختی روزهای زمستان را که مشاهده می‌کردم، بسیار آزرده می‌شدم و تصمیم گرفتم از زمینی که در کنار دهیاری داشتم، ۳۰۰ متر که در آن محدوده وجود داشت را برای فضای آموزشی و نصب کانکس جهت بهبود وضعیت آموزشی بچه‌های روستا اهداء کنم.
این خیر نیک‌اندیش گفت: نه فقط زمینم را اهداء می‌کنم، بلکه تمام تلاش خویش را به کار خواهم گرفت تا آرامش بچه‌های دانش‌آموز را نظاره‌گر شوم، باشد که این کار من سبب خوشحالی و پیشرفت دانش‌آموزان این منطقه شود.
به گزارش خبرگزاری فارس، دانش‌آموزان روستای کوشک‌تلخ، درغک دیشموک قبل از این در یک فضای بسیار نامناسب تحصیل می‌کردند که با توجه به وضعیت نامطلوب فضای تحصیل آنها، بیشتر اوقات را در ساختمان مسکونی یکی از اهالی به فراگیری درس می‌پرداختند.
بالاخره بعد از سال‌ها با تلاش و پیگیری‌های اداره آموزش و پرورش دیشموک و مرکز استان کهگیلویه‌و بویراحمد، کانکسی مهیا شد تا یکی دیگر از روستاهای دورافتاده و محروم دیشموک صاحب فضای مناسب آموزشی شود.
روستایی که کودکان خردسال آن وقتی می‌بینند سال‌ها از نعمت فضای آموزشی مناسب محروم هستند، خودشان دست به کار شده و کلنگ برمی‌دارند تا برای حداقل امکانات آموزشی شرایط را مهیا کنند.
کنار دانش‌آموزان نشسته بودیم و همه کودکان سؤال‌شان این بود که مدرسه ما کی می‌آید؟
آنها بی‌صبرانه منتظر دیدن فضای فیزیکی آموزشی مناسب برای تحصیل خود بودند، گویا بهترین هدیه عمرشان در راه بود.
و هنگامی که کانکس و یا به قول بچه‌های روستا “مدرسه‌شان” رسید، شادی‌کنان به استقبال آن رفته و ابراز خوشحالی می‌کردند.
و این‌چنین بود که بچه‌های روستا از تلاش مسئولان در جهت رفع مشکلات‌شان خوشحال و از آنها تقدیر و تشکر کردند.
