پارادوکس های شهردار گچساران ؛ از رها کردن ماهی های قرمز تا زندانی شدن تحفه های هندوستان

سلام آقای شهردار ؛ آورده اند طوطیان شکر شکن شیرین سخن ، نه در روزگاران دور که در فاصله ای نه چندان دور ، درست در شهری که ماهیانش را به آخر ماه فروردین نرسیده در آب رها می کنند ٬ تا نشانه ی پیوند طبیعت و طیف مهربانی باشد ، محتاج محبت اند و شهر خالی از لطفی برای تحفه های هندوستان

آوای جنوب؛

از سر لطف روزگار و دست رفته در شانه ی شانس ، پرسه های بیکاری را در پارک با همکلامی و هم طعامی با این فرشته های رنگی سر می کنم.
آقای شهردار؛
خیلی وقت است این پرندگان که قرار بود ماوای محبت و گذران لحظه های شاد کودکانمان در پارک باشد ، گرسنه به حال خود رها شدند.
از آنجا که از سر مسئولیت شغلی اقدام به اسکان این پرندگان در پارک نمودید چگونه راضی به عدم توجه و رسیدگی به وضع پرندگان فوق هستید؟
وقتی میان این همه هیاهوی ناسالم شهری ، فرای آنچه ذهنم را برای جوانی بر باد رفته ام در دیار نفت و آب ، سرزمین آیینه و آفتاب ، پناه می آورم به پارک و قفسی که پرندگان شیرین سخن و شکرشکنش مرا تا دور دست کودکی می برد، باز هم این بی تفاوتی ها در عدم هماهنگی و مراقبت از این آفریده های زیبا دلم را به درد می آورد.

تعحبی ندارد ، در شهری که یک دست صدا ندارد ، آقای شهردار ؛

طوطی های پارک شهر ، چوبی نیستند ، آنقدر که از سر بی تدبیری دورشان حصاری باشد و آفتاب همان آفتاب و آدم ها با همان فرهنگ از کنارش بگذرند ، این پرندگان اصیل ٬ از پاره ای استخوان و پر و گوشت هستند و نگاهشان به غذایی که با دستان رهگذران و افراد وقت گذر درون پارک تعارف می کنند .
بی شک نگهداری از آنچه گنجینه ی شادی مسافران و کودکان و مردمان شهر هستند ، از وظایف مهم مسئولین و متولیان پارک است