ناگفته های یک خبرنگارمعلول درگچساران: می نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی ها در خواب می بینند

مدیر سایت خبری کرونا نیوز گچساران گفت:زمانی هدفم فقط نوشتن برای حل مسائل کوچک بود اما حالا می نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی‌ها در خواب می‌بینند و اطمینان دارم که رشد کردن در این راه برای من آسان است.

آوای جنوب؛

به گزارش آوای جنوب،به مناسبت روز خبرنگار به سراغ یکی از خبرنگاران جوان گچسارانی رفتیم تا بیشتر با فعالیت های این خبرنگار آشنا شویم ؛در ادامه گفت و گوی پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب را با امین کاییدی شادگان مدیر سایت خبری کرونا نیوزمی خوانید.

امین کاییدی شادگان مدیر سایت خبری کرونا نیوز شهرستان گچساران متولد ۱۳۵۹است که در رشته مهندسی صنایع تحصیل کرده است نزدیک به ۱۱ سال است در عرصه خبر فعالیت می کند از ناحیه پا معلولیت دارد ،متاهل و دارای یک فرزند دختر ۵ساله به نام فرناز است.

وی در حال حاضر سایت خبری کرونا را راه‌اندازی کرده‌ است و اخبار شهرستان گچساران و استان کهگیلویه و بویراحمد را در آن منتشر می کند و با تعدادی از خبرگزاری‌ها و سایت‌های محلی نیز همکاری دارد.

این خبرنگار گچسارانی به مشکلات و سختی های پیش روی حرفه خبرنگاری اشاره کرد و افزود: یک وقتی هدفم فقط نوشتن برای حل مسائل کوچک بود اما حالا می نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی‌ها در خواب می‌بینند و اطمینان دارم که رشد کردن در این راه برای من آسان است.

وی تصریح کرد: خبرنگاری در دوره‌های قبل سخت‌تر بود زیرا که مسئولین خبرنگار سالم را رد می‌کردند وای به حال معلول ،ولی از جهاتی برای یک معلول خوب بود زیرا اگر تا ۱۰ شب کنار مسئولان بودی حتی فکر نمی کردند که یک خبرنگار در کنارشان ایستاده است!؟.

کاییدی اظهارکرد:خبرنگاری به عنوان یک حرفه بسیار مقدس است و یک خبرنگار باید به عنوان یک فرد صادق،اخبار و اطلاعات را درجهت اصول نظام اسلامی و خدمت به مردم منعکس کند،ضمن اینکه می تواند کمک بزرگی برای مسئولین برای شناخت محیط اطرافشان و پیش برد اهدافشان برای حل مشکلات مردم انجام دهد.

وی با اشاره به اینکه در بسیاری از مواقع وقتی خبری منعکس می شود مورد توجه مسئولین قرار می گیرد و باعث حل مشکل می شود ،بیان کرد:فعالیت در عرصه رسانه هم راحت است وهم سخت وهم دوست داشتنی و هم آزار دهنده وکسی که عاشق و علاقه مند به این کار نباشد نمی تواند ادامه دهد و در این کار مشکلاتی از قبیل توهین ها،تهدیدها، گله مندی های مردم و مسئولین وجود دارد که آنها را می بینی ،می شنوی و باید تحمل کنی و از کنار آنها رد شوی.

وی افزود:در گذشته نگاه‌ها به جامعه معلولان خیلی بد بود و برخی افراد معلول را با یک گدا برابر می دیدند اما اکنون پذیرفته‌اند که یک انسان معلول هم می تواند در جامعه نقش آفرین باشد،در گذشته اگر معلولی می‌نوشت بیشتر از درد خودش بود ولی حالا از درد دیگران هم سخن می‌گویند و هم می‌نویسند.

خبرنگار و مدیر سایت کرونا نیوز گچساران تصریح کرد:در سال های گذشته برخی افراد اگر خبرنگار معلول می دیدند نمی پرسیدند چه کاره‌ای؟ بلکه می‌گفتند: چه کار داری؟ اکنون هم عده‌ای هستند که اینگونه باشند ولی تعدادشان کم است البته تا مسئولان بفهمند یک معلول می‌تواند در کنار آنها و پرافتخارتر از آنها فعالیت اجتماعی انجام دهد راه زیادی مانده است.

این خبرنگار جوان در خصوص معلولیتش گفت:زمانی‌که پسر بچه ای بودم احساس بسیار بدی نسبت به این وضعیتم داشتم به خصوص وقتی که دیگران را در حال درس خواندن می‌دیدم همچنان والدینم نیز از این وضعیت من دچار تشویش و نگرانی بودند، واقعا در آن سال‌ها خودم را بسیار ناتوان می‌دیدم اما زمانی‌که به خودم آمدم و فعالیتم را در اجتماع شروع کردم به کمک پدرم آموزش‌ها و و مهارت های لازم را کسب کردم.

کاییدی افزود:در ابتدا که از معلولیتم مطلع شدم به سازمان بهزیستی می‌رفتم و در آنجا ویلچررانی کار می‌کردم و علاقه‌ای به بیرون رفتن از منزل نداشتم؛ پاهایم خیلی ناتوان و دردناک بود، بنابراین به سمت ورزش می رفتم اما خجالت می کشیدم توی اجتماع خود‌نمایی کنم و شاید این از سستی ‌اراده ام بود.

این خبرنگار جوان درخصوص نحوه گرایشش به ورزش تصریح کرد:علاقه‌ای به ورزش نداشتم و بیشتر می‌خواستم در خانه بمانم و کسی مرا در این وضعیت نبیند اما پدرم همیشه مشوق و پیگیر کارهایم بود، در همان سال ها در گچساران بودم که با پدرم به اولین مسابقه با قهرمانان جانباز و معلول این شهرستان که در مسابقات کشوری موفق شده بودند دعوت شدم. درآن روز از آنها باختم ولی آن دو روحیه‌ای به من دادند که تا الان در یادم مانده است و سالها بعد از آنها بردم و نه با ترحم آنها بلکه با اقتدار خودم.

خبرنگار و مدیر سایت کرونا نیوز گچساران به افتخارات ورزشی خود اشاره کرد وگفت: برای ورزشکار شدن یک معلول راه‌های زیادی وجود دارد در اوایل به سراغ رشته ویلچررانی رفتم و چهار مقام اول کشوری و یک دومی و یک سوم کشوری را در این رشته کسب کردم بعد از آنکه به همت مسئولان گچساران توسعه و گسترش این ورزش کمرنگ شد!! به تیم والیبال نشسته نفت و گاز ملحق شدم که با این روال هم فقط داریم تمرین می‌کنیم اگر در ذهن‌ها بماند و این هم کمرنگ نشود.

کاییدی با اشاره به توانایی معلولین در اجتماع اظهارکرد:از همان ابتدا مانند برخی معلولان که دوست ندارند وارد اجتماع شوند و کاملا گوشه‌گیر هستند، من هم دوست نداشتم با دیگران ارتباط داشته باشم و هر آنچه می‌آموختم از کتاب و تلویزیون و روزنامه‌ها بود. خیلی از مسئولان و مردم نگاهی ترحم‌آمیز به معلولان دارند و به معلولان به چشم یک مصرف کننده می‌نگرند که هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند و این خود از هر دردی سنگین‌تر است ولی من ثابت کردم که یک معلول مصرف‌کننده نیست و تولیدکننده هم است.

خبرنگار و مدیر سایت کرونا نیوز گچساران در ادامه از دردها و دغدغه هایش اینچنین گفت: مسخره شدن توسط دوستان و دشمنان تا لگد خوردن توسط قلدرهای کوچه و بازار همه درد است اما هیچ دردی بالاتر از نادیده گرفته شدن توسط مسئولان و بی‌مهری آنها نیست.

وی افزود:به عنوان یک مهندس صنایع این مملکت باید دنبال کار به این در و آن در بزنم زیرا فقط یک معلول هستم با آنکه هر کجا از ادارات گچساران در سیستم‌های کامپیوتری شان مشکل ایجاد شود به من زنگ می‌زنند ولی برای استخدام انسان سالم می‌خواهند.

این خبرنگار جوان تصریح کرد:در استخدام های سال های قبل از من مدرک تحصیلی خوب می‌خواستند، و بعد اثبات وجودی‌ام را می خواستند؛ وقتی سنم از ۳۲ سال گذشت جذب با سن پایین می‌خواستند و وقتی از سن کار اداری گذشتم برای بالا رفتن از تیرک برق پاهایم را طلب کردند، بماند که انگار این پاها خوب نمی‌شوند و یا شاید مسئولان ما بیشتر از من به خوب شدن من امیدوار هستند.

کاییدی افزود:خدا را شکر که خانواده خوبی دارم تا آنجا که اگر نداشته باشم خانواده‌ام با من سر گرسنه بر بالش می‌گذارند و قانع هستند، دختری دارم از جنس تمام دختران ایران ، سالم و دست‌گیر پدرش و همسری دارم صبور و بااراده و آنچنان با من زندگی می کند که انگار نه انگار با معلولی زندگی می‌کند که برای زندگی‌اش به هر دری می‌زند.

خبرنگار و مدیر سایت کرونا نیوز گچساران با اشاره به مشکلات اشتغال زایی قشر معلول در جامعه گفت:از سازمان بهزیستی انتظار دارم که بیشتر به معلولان کمک کند به آن‌ها راه را نشان دهند که خودشان را پیدا کنند، اشتغال‌زایی کرده تا معلولین بتوانند خودشان را نشان دهند. اکنون معلولان بسیاری را می‌شناسم که با کاری که انجام می‌دهند چند نفر دیگر را هم تامین می‌کنند و تحت حمایت دارند، آیا نمی‌شود این نوع کار را به همه معلولان تعمیم داد. همچنین درد بزرگ معلولانی که می‌دانند ادارات یک شهرستان به آنها نیاز دارند اما مسئولینی که نمی‌دانند می‌توانند از یک معلول استفاده کنند.

کاییدی تاکید کرد:چرا باید به عنوان یک معلول ثابت کنم که می توانم کار کنم در صورتی که عقل سلیم براحتی می‌تواند تشخیص دهد که یک معلول چقدر توان کار داردو کاش مسئولان ما با چشم‌هایشان فکر نمی‌کردند تا این مشکلات برطرف می‌شد.

وی افزود:روزگاری برای حامیان معلولین ناراحت بودیم که امکاناتی برای کمک در دستشان نیست ولی حالا باید ناراحت باشیم که حامیان ما معلولین را نمی شناسند و دریغ از یک کار مثبت، کار سازمان‌ها شده دادن یک حقوق ۳۰ هزار تومانی که از گدایی هم کمی پایین‌تر است و سئوال هم همین جا نهفته است.

این خبرنگار تصریح کرد:راستش گدایی کردن صد شرف دارد به منتظر ماندن برای این قبیل ادارات حامی معلولان، البته نمی‌خواهم همه آنها را زیر سئوال ببرم ولی در شهرستان ما همین بس که اگر ۵۰ هزار تومان از یکی از آنها بخواهی باید یک ماه منتظر بمانی اما اگر از ما همین را بخواهند یک شبه می‌گیرند.

وی در ادامه گفت:اگر چه امروز با قلم خود می توانم گام های مثبتی در جهت توسعه شهر و دیارم بردارم بسیار خرسندم و مدیون لطف خداوند هستم و اینکه توانسته‌ام خبرنگار این مملکت باشم به خود می بالم.