مدیران اینستاگرامی؛ خدمت یا نمایش؟

مدیران اینستاگرامی؛ خدمت یا نمایش؟
در فضای مجازی، مرز میان «بهره‌وری واقعی» و «بهره‌وری نمایشی» روزبه‌روز محوتر می‌شود. پرسش اصلی این است: چگونه می‌توان این دو را از هم تفکیک کرد؟
مدیران اینستاگرامی؛ خدمت یا نمایش؟
در فضای مجازی، مرز میان «بهره‌وری واقعی» و «بهره‌وری نمایشی» روزبه‌روز محوتر می‌شود. پرسش اصلی این است: چگونه می‌توان این دو را از هم تفکیک کرد؟

بهره‌وری واقعی چیست؟

بهره‌وری واقعی زمانی معنا دارد که یک مدیر با استفاده از منابع و فرصت‌های موجود، گرهی از کار مردم باز کند؛ خواه با احداث جاده، ایجاد اشتغال، بهبود خدمات درمانی یا حتی ساده‌ترین اقدامات. ملاک، نتایج ملموس است؛ آنچه مردم در زندگی روزمره حس کرده و از آن بهره‌مند شوند.

بهره‌وری نمایشی چیست؟

در مقابل، بهره‌وری نمایشی یعنی اولویت دادن به «دیده‌شدن» به‌جای «خدمت‌کردن». انبوه جلسات بی‌حاصل، گزارش‌های پرزرق‌وبرق و پست‌های پیاپی در اینستاگرام، تلاشی‌اند برای القای این تصور که «ما مشغول کاریم»، اما در نهایت هیچ دستاورد واقعی برای مردم ندارند.

نمایشی که نتیجه نمی‌دهد: نگاهی به برخی مدیران استان

مرور صفحات تعدادی از مدیران استان، تصویری پرزرق‌وبرق اما تهی از عمل را نشان می‌دهد. نمونه‌هایی از این رویکرد نمایشی عبارت‌اند از:

جلسات بی‌ثمر: مدیری که هر روز عکس از پشت میز و جلسات رسمی منتشر می‌کند، اما خروجی قابل مشاهده‌ای در میدان عمل ندارد.

سلفی‌های بی‌حاصل: مسئولی که از هر بازدید میدانی انبوهی عکس و سلفی می‌گذارد، در حالی که مشکل آب شرب یا کیفیت جاده همان منطقه همچنان پابرجاست.

اطلاعیه‌های پرشمار: دستگاهی که بیشتر در اطلاعیه‌های رنگارنگ مجازی خلاصه شده، اما ارباب‌رجوع همچنان برای ساده‌ترین خدمات باید ساعت‌ها در ادارات سرگردان باشد.

افتتاحیه‌های نمایشی: مدیری که پروژه‌های نیمه‌تمام را صرفاً به شرط حضور دوربین‌ها «افتتاح نمادین» می‌کند.

ویترینی پرزرق‌وبرق، اما خالی از عمل

اینستاگرام برای برخی مدیران به ویترینی تبدیل شده است؛ پر از آمارهای درخشان و شعارهای زیبا، اما خالی از محصولی که مردم در زندگی خود لمس کنند. در شرایطی که مردم با گرانی، بیکاری و محرومیت دست‌وپنجه نرم می‌کنند، این نمایش‌ها نه‌تنها راهگشا نیست، بلکه بر رنج و خستگی آنان می‌افزاید.

پاسخ ما به این نمایش چیست؟

نقش ما مردم چیست؟ اگر به‌جای مطالبه‌گری واقعی صرفاً به لایک و کامنت بسنده کنیم، ناخواسته به چرخه این نمایش بی‌پایان دامن زده‌ایم. معیار سنجش باید عملکرد باشد، نه تعداد پست و استوری. پیگیری مطالبات باید از مسیر نهادهای نظارتی، شوراها و ابزارهای مدنی صورت گیرد — نه در بخش نظرات یک پست اینستاگرامی.

سخن پایانی: نتیجه می‌خواهیم، نه عکس یادگاری

اگر مدیری واقعاً کارآمد است، اثر کارش باید در زندگی مردم دیده شود — نه صرفاً در آمارهای تزئینی و استوری‌های گذرا. مردم کهگیلویه و بویراحمد به مدیرانی نیاز دارند که به‌جای چسبیدن به موبایل و پیج شخصی، پای کار بیایند و در میدان عمل حاضر شوند.

نتیجه می‌خواهیم، نه عکس یادگاری!