به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران، علی‌مراد کاظم پور طی یادداشتی این گونه آورده است، هر چند که می‌دانم و می‌دانیم که نوشتن‌هایمان دیگر ره به جایی نخواهد برد و به مانند تحلیل‌های گذشته‌مان به فراموشی سپرده خواهد شد.

هر چند که می‌دانم دیگر کاری نمی‌شود کرد و بازگشت به قبل کار سخت و غیرممکنی است اما هم چون گذشته قلمم را حرکت می‌دهم تا نا‌گفته‌ها را بگوئیم هر چند برای گفتن خیلی از موارد هزینه باید داد اما خواهم نوشت که چه شد که امروز به این نقطه رسیده ایم.

اما سالها پیش  مردم این دیار در کنار هم به گونه‌ای زندگی می‌کردند که حتی فرزندانشان نیز فراموش کرده بودند اینان هیچ نسبت فامیلی با یک دیگر ندارند.
هنوز به یاد دارم به پیرزن همسایه به زبان ترکی آنا می‌گفتیم ترک‌ها به زبان لری مسلط بودند و لرها هم به مانند ترک‌ها با آنها صحبت می‌کردند.

دوگنبدان یا گچساران، ترک، لر، بختیاری، بهبهانی، اصفهانی، عرب و خوزستانی و بندری همه و همه در کنار هم زندگی می‌کردند و در آن سالها با ازدواج‌های فرزندانشان به یک دیگر نزدیک  و نزدیکتر شدند.

وقتی پای صحبت‌های بزرگان می‌نشستیم در آن روزها نه خبری از درگیری طایفه‌ای بوده است و نه نزاع‌های قومی با نگاهی به تصاویر سیاه و سفید قدیمی در آلبوم‌ها و ورق زدن آلبوم‌ها به قولی به روزهای خوب می‌رسیم اما گفتم تا برسیم به اینجا که حال و روز امروزمان نتیجه چه چیزی است و چه کسانی باید پاسخگو باشند.

امروز آنانی که به دنبال پاسخ سوال خود هستند بهتر است خود پاسخگوی سوالاتشان باشند بهتر است از خود سوال کنند آیا این مردم بودند که برتری قومیتی را دامن زدند یا آنها بودند نمی‌شود و نمی‌توانیم خود را به کوچه علی چپ بزنیم و به دنبال پاسخ باشیم پاسخ سوال‌های امروزتان نزد شما است و بس.

آیا به این باور نرسیده‌اید که برجسته کردن‌های قومیتی را شما آغاز کرده‌اید آری آن روز که به دنبال رای ترک و باوی و یا بویراحمد گرمسیر و سردسیر بودیم، فراموش کردیم که چه ظلمی به آینده‌گان می‌کنیم فراموش کردید با  دو جبهه کردن مردم چه آتشی را ناخواسته به پا کرده‌اید قلم باید حرکت کند و جوهرش بنویسد که شهر آرام سالهای نوجوانی‌ام را چه شده است که برخی می‌گویند، تحلیگران و صاحب نظران باید اتفاقات  اخیرش را بررسی کنند.

آری آن روز که انتصابات تنها بر اساس جریانی و قومی تقسیم شد و شایسته‌ها حذف شدند فکر چنین دورانی را نکرده بودیم آری آن روز که مساجدمان را خلوت‌تر از دیروز دیدیم، آن روز که بر سر درب هیئت‌های عزاداری‌مان نام ایل و طایفه و زبان خاصی را دیدید هیچ واکنشی نشان ندادید، فکر امروز را نکرده بودیم.

آن روز که بخشی حذف شدند تا آنها که به قدرت نزدیکتر هستند بمانند، فکر نکردیم که چه می‌کنیم آنروز که مسؤولیت‌ها را بر اساس تعداد اقوام آنها و کمی و زیادی طائفه آنها تقسیم کردیم فکر چنین روزی را نکردیم.