وقتی وزیر نفت دوشادوش همکاران صنعت نفت تلاش میکرد

همین روزها، هشت سال پیش، پاییز سال۱۳۹۶ ، در دویست متری چاه گُرگرفته ۱۴۷ رگ سفید، مردانی خسته اما امیدوار ایستاده بودند. چشم‌هایشان پرشوق بود، اما نگرانی در دل داشتند. نگران از تاپ‌کیل‌های شکست خورده و استینگرهایی که در برابر نعره‌های آتش چاه مقاومت نکرده بودند. اما مصمم بودند که راهی نو پیدا کنند تا نیروهای فنی و توانمند صنعت نفت بر طغیان بی‌امان چاهِ سرکش چیره شوند

آوای جنوب، آن روزها، با دستانی پیچیده در بیلرسوت‌های قرمز ملی حفاری، یادگاری روزهای کنسرسیوم و اسکو، همه پای کار بودند. به بلوک‌های سیمانی تکیه زده بودند، بی‌خبر از اینکه هشت سال بعد، هر کدام از ما در کجا خواهیم بود.

باانتخاب محسن پاک‌نژاد به عنوان وزیر نفت، برای بسیاری از ما نماد اعتماد به توانمندی‌های کارکنان رسمی بود. وزیر نفت، که خود از دل همین صنعت برآمده بود، می‌توانست مشکلات و چالش‌های نیروی انسانی را به‌خوبی درک کند و در جهت حل آن‌ها قدم بردارد.

اما امروز، پس از گذشت سال‌ها، بسیاری از خواسته‌های ما همچنان بر زمین مانده است. مطالباتی همچون حذف سقف حق سنوات، اجرای کامل ماده ۱۰ و ترمیم و اصلاح حقوق کف و سقف و… که هنوز نیاز به رسیدگی دارند.

با نگاه به این عکس و یادآوری آن روزها، به وزیر نفت یادآوری می‌کنیم که شما و مسئولین باید صدای همکاران رسمی خود را بشنوید و در عمل به وعده‌ها پاسخ دهید.

کارکنان صنعت نفت همچنان با انگیزه و امید به کار خود ادامه می‌دهند و خواسته‌های به‌حقشان باید در اولویت قرار گیرد.

حمیدرضا خوش‌آیند، سپهر سپهری، محسن پاک‌نژاد، مهران مکوندی، مسعود حقیقی