لزوم توجه مسئولان به آسیب‌ها و ناهنجار‌های تکدی‌گری در گچساران

هجوم متکدیان فصلی با عنوان کولی‌ها در گچساران، این شهرستان را علاوه بر مشکلات بهداشتی، در معرض آسیب‌ها و ناهنجاری‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی قرار داده است.

آوای جنوب؛

حضور زنان کولی و گدایان بر سر چهارراه و قرار گرفتن جلوی ماشین‌های ایستاده پشت چراغ قرمز، فروش گل، فال و تمیز کردن شیشه‌های ماشین توسط کودکان متکدی، ایستادن زنان کولی در کنار پمپ بنزین یا افراد بیماری که پاهایشان را دراز کرده و آستین را بالازده و دست قطع شده و زخم‌هایشان را به رخ می‌کشند تا دل هر رهگذری را ریش کند، از جمله صحنه‌هایی است که هرکدام ما در شهر و دیارمان به وضوح می‌بینیم و هر کدام را اگر به نوعی کمک نکنیم چنان نفرینمان خواهند کرد که احساس می‌کنیم تا آخر شب بلایی سرمان خواهد آمد.

وقتی با حضور این افراد طی شبانه‌روز در شهر و دیارمان روبه‌رو می‌شویم و راه‌های گوناگون پول در آوردن آنها را در کنار هم قرار می‌دهیم تنها چیزی که ملموس و دیدنی می‌شود واقعیتی به نام تکدیگری است.

تکدیگری عبارت است از درخواست از مردم جهت رفع نیازهای مادی در کوچه و خیابان و در ملأ عام با نادیده گرفتن شئون انسانی و اجتماعی با استفاده از روش‎های گوناگون که به وضوح می‌توان گفت علل عمده تکدیگری چیزی جز فقر، بیکاری، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک، پایین بودن درآمد از شغل اصلی و جبران آن با تکدیگری، داشتن بیماری و تهیه هزینه‎های درمان و… نیست.
حال در کنار همه این مباحث جمله معروف “شهر ما خانه ماست” را همه ما بارها و بارها شنیده‎ایم و بدون تردید زیبایی شهر آرزوی همگان است و هر پیشرفتی که صورت پذیرد مایه مسرت شهروندان است. بالارفتن فرهنگ شهرنشینی و ارتقای روابط اجتماعی در شهر به سود همگان است و در زندگی همه تاثیر مثبت داشته که از این رو بهتر آن است که هرکسی در حد توان نسبت به ارتقای فرهنگ و بهسازی محیط گام بردارد.

دیدن نابسامانی‌ها و بازگویی آنها به مقامات مسئول جهت مرتفع ساختن نیز از وظایف شهروندان است و بسیار اهمیت دارد.

شاید همه همشهریان عزیز با بنده موافق باشند که مدت‌هاست حضور زنان و کودکان غریبه و تکدی‌گری عجیب آنها که گاه و بی‎گاه دست به دامن رهگذران می‎شوند و رها نمی‎کنند، تاحد زیادی فرهنگ اجتماعی شهر را خدشه‎دار می‎سازد.

اگرچه کمک به نیازمندان کار بسیار پسندیده‌ای است اما حضور این گروه می‎تواند مشکلاتی مانند شیوع بیماری‎ها، رواج تکدیگری، مفاسد اجتماعی، ایجاد دردسر برای همشهریان، نازیباشدن چهره شهر و… را در پی داشته باشد.

در این راستا نقش مهم رسانه در بازگویی مشکلات مردم و بازتاب آنها را نمی‌شود انکار کرد اما آیا رسانه‌ها و خبرنگاران تاکنون توانسته‌اند علاوه بر بازتاب عملکرد مسئولان و قشر مرفه جامعه، مشکلات نیازمندان و فقرا را بازگو کرده و به گوش مسئولان برسانند.

مسلم است که وظیفه اخلاقی و حرفه‌ای رسانه‌ها حاکم بر آن است که با اولویت‌دادن به بحث متکدیان و نیازمندان و آثار منفی عمل آنها در جامعه، مردم را نسبت به وضعیت تنگدستان آگاه‌تر سازند.

در حقیقت، حضور زنان کولی و متکدیان در پارک‌ها، خیابان‌ها و نقاط مختلف شهر علاوه ‌بر تهدید و بهم ریختن سیستم روانی جامعه به ویژه اثرات هولناک‌تر این آسیب روانی برای کودکان، مردم را در شناخت نیازمندان واقعی دچار ابهام می‌کند و از آن رو این افراد مهاجر که تکدیگری را پیشه خود ساخته‌اند، با جمع‌آوری کمک‌های مردم در حقیقت حق نیازمندان واقعی را ضایع و از کمک مردم به آنها جلوگیری می‌کنند.

از طرف دیگر شهروندان با دیدن این افراد نیازمند، عذاب وجدان و فکر زیادی را تحمل می‌کنند و با دیدن متکدیان در تصمیم‌گیری خود بین عقل و احساس قرار می‌گیرند که آیا به این نیازمندان باید کمک کرد یا خیر؟

حال با توجه به اینکه دین اسلام تکدیگری را امری مذموم و ناپسند برشمرده، چرا با این پدیده نابهنجار برخوردی صورت نمی‌گیرد؟ آیا سازمان و نهادی برای برخورد با این امر و جلوگیری از عواقب ناخوشایند آن در گچساران مشخص نشده است؟

از همه مسئولان و تصمیم گیرندگان گچساران خواهشمندیم که در صورت امکان رواج این پدیده شوم را جدی بگیرند و به هرشکل ممکن که صلاح می‌دانند، ضمن رعایت احترام به حقوق انسانی این گدایان، به این وضعیت بی سر و سامان، سر و سامانی ببخشند.

====================

گزارش و تصاویر از پریسا خمیسی