علی‌مراد کاظم‌پور مدیرمسوول آوای جنوب طی یادداشتی این گونه نوشت: وقتی که می‌بینی و می‌دانی که می‌دانند و می‌بینند، وقتی که می‌دانی سودی در نوشتن نیست، اما با این که خود می‌دانی که آنها نیز می‌دانند اما قلمت به حرکت می‌افتد تا بنویسی.

اما اینکه چرا می‌نویسی شاید هدفمان این باشد که برخی خیال برشان ندارد که دیگر نمی‌دانند اما اینکه می‌دانی، برایت سخت می‌گذرد و در وصفش می‌گویند عاقل مباش که غم دیگران خوری …..

با خود می‌گوییم گوش اگر گوش شنوایی بود که در این نظام و مملکت هیچ کس بهتر از رهبری سخن نمی‌گوید.

او که بهتر از هر شخصی می‌داند از همه آن چه که ما می‌دانیم، می‌گوید و اگر تنها برخی فارغ از هر جریان سیاسی گوش‌هایشان را باز کرده باشند جامعه امروز این گونه نبود.

به عقب باز می‌گردیم و کمی زمانه را به عقب می‌بریم از پیروزی انقلاب اسلامی و نقش جوانان عبور کنیم به دوران دفاع مقدس می‌رسیم.

در این مقال نمی‌خواهم به نقش جوانان در دوران دفاع مقدس بپردازم بلکه تنها هدفم گریزی به عوامل تربیت کننده جوانانی با آن روحیه و قیاس آن با امروز بود.

مساجد

بی‌تردید مساجد در آن دوران نقش بی‌بدیلی داشتند، وقتی کتاب وصیت‌نامه شهدا را ورق می‌زنیم با شهدایی آشنا می‌شویم که پرورش یافته مساجد آن روزها بودند.

وقتی به تاریخ مساجد قدیمی شهر گریزی بزنیم، تازه یادمان می‌افتد که می‌توانیم در آن مساجد یادوراه شهدایی را برگزار کنیم که از آن مساجد به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شدند.

از مسجد شهیدان شهر که خود نمادی از اصالت انقلابی‌گری شهرستان گچساران است که بگذریم، به مسجد موسی بن جعفر (ع) در خیابان شهید کیامرثی می‌رسیم جایی که این روزها کسی زیاد آدرس آن جا را بلد نیست.

با نگاهی به گذشته و اعزام‌هایی که از این مسجد به جبهه‌های حق علیه باطل بوده است به نقش این مسجد در آن دوران پی‌می‌بریم که چه تعداد از شهدای این شهر از آن محله هستند.

با نگاهی به گذشته و حال و مقایسه عملکردها نمی‌دانم باید چه گفت.

اما باید قبول کنیم کارنامه ما در گذشته بهتر از امروزمان بوده است چرا که اگر کارنامه قابل قبولی در این زمینه بود رهبری فرمان آتش به اختیار را صادر نمی‌کردند.

متاسفانه متولیان مساجد و آنانی که برای مساجد برنامه‌ریزی می‌کنند از زیر مجموعه‌های خود فقط و فقط آمار می‌خواهند و نه چیز دیگر.

مدت‌ها و سال‌هاست فقط به آمارها بسنده کرده‌اند و این که در گزارشی نوشته شود چند نفر شرکت کردند.

متاسفانه امروز به جای این که خروجی واقعی را گزارش کنند هر یک دوست دارد تا آماری بالاتر خود ارائه دهد، حال آن که خود نیز می‌داند چنین نبوده است.

نمی‌دانم آیا آنهایی که امروز متولیان مساجد هستند می‌توانند بگویند چند نفر مانند آن جوانهایی که از همین مساجد به جبهه‌ها اعزام شدند تربیت کرده‌اند.

به راستی نقش جوانان ما در مساجد در کجاست؟

چرا فضای کار از برخی‌ها گرفته شده است؟

چرا دیروزی‌ها دیگر در مساجد نقشی ندارند؟ چرا مساجد هر روز خلوت‌تر از روز قبل است.

چراهای زیادی وجود دارد، هر چند پاسخی برای آنها نیست و برخی نیز حال و کیفشان به پروژه‌های عمرانی است و سخت درگیر بودجه هستند حال آن که باید گفت، اتاق‌های کوچک این مساجد انسان‌های بزرگ را تربیت کرد که کاخ‌های میلیاردی را به لرزه در آورده‌اند.

یادمان باشد کار به عمل است نه به پول، مکان و درست کردن ساختمان‌های بلند و طویل.