آوای جنوب

باچهره ای گشاده و رویی خندان پذیرایمان می شود،مادر گچسارانی ها در آستانه ی هشتادوشش سالگی پذیرای مادر دهه هشتادی های گچساران است،همان پزشک معروف یابهتربگویم مادرچهارقلوهایی که دهه ی هشتاد را در تاریخ نوین برای مادرانی که باکمک واتکابه علم مادرشدن را تجربه کردند،پزشکی ساعی وبانوی مقتدر از جامعه ی متخصصین زنان ونازایی.
امشب به مناسبت عیدمبعث ،بانو پردیس بخشایی به همراه همسرش مهندس کیانوش بلوطی به عادت همیشگی که مناسبتهای میمون را بابی بی گل افروز خیابان مهر،قسمت می کند ،مهربانی های این پیربانوی پر از خاطره را بامن قسمت می کند.
این جا روبه روی یک بانوی پزشک جوان،یک فوق تخصص زنان ونازایی دهه ی هشتاد،بانویی پر از ناگفته های تجربی ،پر از دانشی که دنیای گچسارانی ها را، تا زیر سقف خانه ها با روح دادن به جسم ظریف کودکان آن روزهای دور،بادنیای خودش یک روح در دوجسم کرده است ،نشسته ومانند یک مدیر مدبر بخش برجسته ای از علم زایش سنتی رو به میهمانش به لبخند می گوید؛حال بیمارت رو به بهبود است تاوقت فراغتش از این بار ۹ماهه ،یک هفته ی دیگر مانده است وپردیس ظریفانه باان نگاه مهربانش می خندد ؛جان دلم ،مادرجان،چقدر دقیق گفتی مثل همیشه.
وبوسه ای به مهر برگونه هایش می نشاند.
چقدر از گفتن گذشته لذت می برد ؛دکتر چپقی یک بار از سلامت یک زائو و کودکش ناامید شد گفتم خودم کودک را به دنیا می آورم،نظر برمرگ جنین دربطن مادر داده بود ومن به تجربه،معاینه کردم ،جنین درشکم مادر،به دلیل پیچش ناف دور گردن حالتی نیمه خفه داشت ،از پا به دنیا می آمد وبه محض مرارتهایم ودنیاآمدن کودک ،انگشت شستم را سقف دهانش فشردم و از پا آویزانش کردم وچند ضربه به پشتش زدم ،وقتی صدای گریه کودک بلند شد،دکترچپقی گفت بی بی گل افروز دستش شفاست،مرده زنده می کند،گفتم نه ،من بایک معاینه تجربی فهمیدم کودک مشکلش چیست.
باخنده ای که پلکهای خسته اش را از هم باز می کند ادامه داد: خیلی هارا به دنیا آوردم ،اولین نوزادی که به دنیاآوردم دختر شیخ سردار محمودی بود متولد آبشیرین ،بعد هم پسر قابضلو بود،توی گچساران کهنه مادرش را میشناختم ،ساکن انجا بودیم حالاسیاوش فرزند محمدقابضلو عضو‌ انرژی هسته ای فرانسه است، پروفسوررشته‌ی عمران، استاددانشگاه پل فرانسه،راه وپل پاریس است ،خیلی از پزشکان ،مهندسین ،وافراد ساکن گچساران را من به دنیا آوردم ،بخشایی ها،زینل زاده ها که دوقلو بودند،عکاشه،همین خانم پوراحمد،کودک سختی بود ، دو پزشک از سلامت تولدش عاجز مانده بودند ،کودکی که وقت دنیاآمدنش ،به مادربزرگش گفتم بعداز دخترت ،نوه ات هم فرزند من‌ شد ،جالب است دخترش را هم من به دنیا آوردم درست زمستان هفتادوسه.
شعف و هیجان حضور در کنار بانویی که به من وزندگی ام نفسی دوباره داد،ومادربودنم را مثل سلامت مادرم،مدیون علم ذاتی اش هستم.
بادکترپردیس بخشایی از بیمارستان بی بی حکیمه می گوید واز سر ذوق خدا را شکر می کند.
این بار پردیس بانوی مهربان از سر ادب دستش را می بوسد وهدیه ای به رسم یادگار تقدیمش می کند،این بانوی پر از اندیشه یک گوهر ناب ناطق است وتا این جواهر هست باید از دانسته هایش پرسید ومکتوب کرد.
دکتر پردیس بخشایی از علم جدید می گوید حرفش زیباست ؛تولدسالم در دنیای قدیم گچساران کهنه یک شاهکار بود، اما علم امروز حتی از تولد چندقلوها هم شگفت زده نمی شود،اگر مورد تحلیل واقع شدی یعنی در برابر دانش روز کم آوردی، اما اگر بدون نقصان خوشنام ماندی وحرفه ات بی نقص،راهش را طی کند ،می شوی یک گل افروز با لبل دوهزاروهفده ،که البته به تجربه ی او رسیدن خود یک مقابله به مثل نه باعلم روز،که باحس برتر تجربه ی ذاتی است.
اولین مصاحبه اش را درقاب مصوری نشانمان می دهد،سال هشت وهفت هفته نامه صبح جنوب،وعکسی با دکترتاجگردون که باعشق یک مادر به فرزندش می گوید؛تاجگردون فرزند ایران .
به روزترین اتفاقات را می داند،اینکه خادم مردم گچساران خدمت بی منتش را بابرند ملی عنوان کرده،تاجگردون فرزند ایران.
پسرش می گوید این عکس را خیلی دوست دارد.
دیروقت است وعید را باطعم کیکی مزین به نام مامان گل افروز مزه می کنیم وخیابان مهر را بامهربانی های این بانوی ماندگار ترک می کنیم. گزارش نرگس احمدپور/ آوای جنوب