بر سر سفره علی بن ابی طالب(ع) بیش از هر طیفی فقرا و ایتام حضور داشتند تا سیاسیون و صاحب منصبان زمانه و هرگز در سیره علوی، سیاسی کاری با این امر حسنه خلط نگردیده است.

آوای جنوب؛

در شرایطی که کشور رویکرد “مقاومتی” را در حوزه های اقتصادی اتخاذ کرده و از این رو بودجه و مخارج فرهنگی، علمی و پژوهشی تقلیل یافته، به نظر می رسد این رویه هم باید در مورد اقتصاد جامعه حاکم باشد، هم هزینه های خاص مسئولین و مدیران، و چه بسا در میان سیاسیون و کرسی داران تعهد به “اقتصاد مقاومتی” باید ملموس تر باشد. در غیر این صورت اولین عارضه آن یعنی بدبین شدن مردم نسبت به این رویکرد استراتژیک بروز خواهد کرد و مردم نیز با دیدن چنین صحنه هایی همدلی و همزبانی را فراموش خواهند کرد.

“ضیافت های سیاسی” افطار در ماه مبارک رمضان یکی از مصادیقی است که به دلیل کثرت و ولخرجی های انجام شده از “جیب بیت المال” نه تنها می تواند این بدبینی را دامن بزند بلکه سیره شیعی و علوی رفتار سیاسیون کشور را نیز زیر سوال می برد و شائبۀ “اقتصاد سیاستی” به جای “اقتصاد مقاومتی” را در میان جامعه پدید خواهد آورد.
همه ساله یکی از دلمشغولی های نمایندگان مجلس ، ادارات، نهادها، سازمان ها ، و شرکت ها  در این ماه برگزاری ضیافت افطار است.

دادن افطاری، سنت نیکویی است که هم پشتوانه دینی دارد و هم مبنای انسانی اما این سنت الهی – انسانی فارغ از قید و شرط هم نیست.

اول آن که افطاری دهنده، از جیب خود و به نیت قرب الهی این کار را بکند. با این وصف، تقریباً همه افطاری هایی که از کیسه بیت المال داده می شوند، از رده خارج می شوند.
مگر نه این است که در شرایط کنونی کشور با کمبود بودجه در سال جاری مواجه است؟ و مگر نه این است که همه بخش های دولتی و عمومی از کمبود منابع مالی گلایه دارند؟ مگر نه این است که حتی آب خوردن هایمان نیز به خیلی چیزها ربط دارد؟

در چنین شرایطی، برگزاری ضیافت های مجلل افطاری با هزینه های گزاف چه لزومی دارد؟ شاید هر افطاری به طور مجزا، رقم هنگفتی را شامل نشود (که بعضا می شود) اما مجموع هزینه های آن در کل کشور سر به فلک می زند.
آیا می توان نام این مهمانی های گران را که با انواع و اقسام غذاها و دسرها و نوشیدنی ها در تالارهای دولتی ، هتل ها، سالن ها و رستوران های مجلل برگزار می شود”ضیافت الهی” و مستوجب “رضایت الهی” دانست؟

آیا این بریز و بپاش ها ، مصداق “صرفه جویی” و “رعایت اولویت ها”ست؟

آیا مردم با دیدن این بریز و بپاش ها با شما همدل و همزبان خواهند شد ؟

آوای جنوب پاسخ را به وجدان های شما وا می گذارد.

ضیافت خدا برای همه، ضیافت سیاسی برای قدرت

و اما چند سالی است که سفره های افطار عریض و طویل و پر رنگ و لعاب توسط سیاسیون در ماه مبارک رمضان پهن می شود؛ اما میهمان این سفره ها که عمدتاً با هزینه بیت المال رنگین شده اند، مانند سفره علی (ع) فقرا و ایتام نیستند، بلکه اغلب دوستان نزدیک و سود رسان اطعام دهندگان و رابطه های سیاسی و رسانه ای هستند. در حالی که فقرا در اجتماع انتظار اطعام علی وار را در این ماه می کشند، طبعاً در چنین سفره هایی بر خلاف سیره علوی به جای “نان” و “خرما”، “پست” و “مقام” و قول همکاری و مساعدت و وعده و وعید تقسیم خواهد شد.

دومین نکته اما به مهمانان مربوط می شود. کسی از جیب خود افطاری می دهد، حق دارد به هر که خواست افطاری دهد اما اگر نهادهای عمومی و دولتی در صدد افطاری دادن هستند، آیا جز این است باید کسانی را اطعام کنند که واقعاً نیازمند هستند؟

به راستی دادن افطاری به افرادی سیر تر از خود با پول بیت المال، چه وجهی دارد؟

آیا رواست که عده ای در شهر  محتاج نان شب باشند و در همان حال، با پول بیت المال (که گرسنگان هم در آن سهیم اند) یک عده مدیر و معاون به یک عده دیگر غذا دهند و مهمان بازی راه بیندازد؟!

پاسخ این سوال را نیز به وجدان های خودشان وا می گذاریم.

آیا دادن افطاری از بیت المال به افرادی که بعضا دچار پرخوری و اضافه وزن هم هستند خداپسندانه تر و انسانی تر است یا اختصاص بودجه آن به کودکان مستمندی که پدران و مادرانشان در همین شهر کوچک نان شب را به صورت نسیه می برن ؟؟؟

و در پایان ؛ بر سر سفره علی بن ابی طالب(ع) بیش از هر طیفی فقرا و ایتام حضور داشتند تا سیاسیون و صاحب منصبان زمانه و هرگز در سیره علوی، سیاسی کاری با این امر حسنه خلط نگردیده است.

و اما پایگاه خبری آوای جنوب در ادامه مطالبی در این زمینه خواهد نوشت