مسؤولان کهگیلویه و بویراحمد نه تنها مادر؛ بلکه دایه‌دلسوز ورزش هم نیستند/ علی‌مراد کاظم‌پور

یادداشت/علی‌مراد کاظمپور

به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران، علی‌مراد کاظم پور مدیرمسوول آوای جنوب طی یادداشتی این گونه نوشت: در جامعه امروزی ورزش به عنوان یک پدیده اجتماعی در مسائل مختلفی از جامعه تاثیر می‌گذارد.

امروزه هیچ خانواده‌ای را مشاهده نمی‌کنیم که بخشی از روز و هفته خود را به پیگیری اخبار ورزشی اختصاص ندهد.

بخشی از جامعه نیز یا خود به این امر می‌پردازد یا به عنوان یک تماشاچی و هوادار ورزشی را دنبال می‌کنند.

تجربه تلخ عدم صعود دو تیم راگرس یاسوج و صنعت نفت گچساران باید موجب شود تا متولیان و مسوولان استانی به این فکر فرو روند که امروز استان ما در کدام نقطه از ورزش کشور قرار گرفته است.

متاسفانه شاهد هستیم متولیان و آنهایی که دایه دلسوزی برای استان دارند به مقوله ورزش استان نگاه ویژه‌ای ندارند.

شاید برخی بر این باور باشند که توجه مسوولان ما در نگاه به ورزش همین بس که دسته گلی را بر گردن ورزشکاری که از مسابقات آمده است بیندازند یا همین بس که مسابقات آنها را از نزدیک به تماشا بنشینند.

اما راقم نگاهش به مقوله ورزش این گونه نیست، امروزه شاهد هستیم ورزش از چه جایگاه و اهمیتی در کشورهای بزرگ و روز دنیا برخوردار است به طوری که به ورزش به عنوان یک منبع اقتصادی برای کشورشان نگاه می‌کنند.

سالها پیش هنگامی که در شهرهایی نظیر اهواز توسط فولاد خوزستان، کرمان توسط مدیران مس کرمان، اصفهان توسط فولاد سپاهان و ذوب آهن، تبریز و چندین شهر دیگر به صورت حرفه‎‌ای به مدارس ورزش توجه کرده‌اند در حالی که ما در استان‌مان گرفتار بازی‌های سیاسی و قومی خود بوده‌ایم.

شاید یکی از دلایل آن را بتوان عمر کوتاه مدیران سیاسی و به تبع آن مدیران ورزشی دانست که باید گفت، این نگاه در اغلب شهرها و استان‌هایی که مدیرانشان بیشتر از دیگر استانهای دیگر در حال جابه جا شدن است وجود دارد.

اما اینکه چاره چیست و چه باید کرد را نه راقم بلکه آنهایی که مدیر و مسوول هستند باید پاسخگو باشند و مردم و هواداران در این استان باید مطالبه‌گر باشند.

سالها پیش وقتی در استان‌هایی دیگر از پایه شروع کرده‌اند تا نتیجه زحمت‌هایشان را در سال‌های بعد ببینند ما سرگرم این بودیم که چگونه تیم‌داری کنیم تا فقط از گروهمان صعود کنیم و مشاهده کردیم نتیجه چنین نگاهی به ورزش جرقه‌های کوچک به مانند شهرداری یاسوج بود که گذرا و مقطعی بود و زود به فراموشی سپرده شد.

وقتی دیگر شهردارها و مدیران مسوول در کنار سازمان ورزش و جوانان در حال توسعه اماکن ورزش بودند و آن را زمینه‌ای برای ورزش قهرمانی می‌دانستند باز هم این ما بودیم که نبودیم.

بی‌تردید باید بپذیریم توسعه ورزش همگانی و اماکن ورزشی زمینه شکوفایی استعدادهای ورزش قهرمانی را فراهم می‌کند.

در این مقال نگاهمان تنها به فوتبال و فوتسال و عدم صعود دو تیم هم استانیمان نیست بلکه شاهد هستیم وقتی تیم هاکی گچساران در لیگ حضور پیدا نمی‌کند کسی سراغی از آنها نیز نمی‌گیرد چه برسد به اینکه امروز گچساران به عنوان مهد هاکی کشور باید چندین مدرسه هاکی در شهرش دایر باشد.

شاید امروز دیر شده باشد اما برای آنهایی می‌نویسم که می‌گویند دلسوز این استان هستند هر چند در این استان بابک فرهودی‌ها و دیگر قهرمانان این شهرستان زود از یادها می‌روند اما سخنمان امروز این است که این روزها وقت جولان دادن در ورزش قهرمانی نیست بلکه آنهایی به قهرمانی می‌اندیشند که سال‌ها پیش بسترش را آماده کرده باشند.

آری آنهایی امروز می توانند تیم‌های ورزشی‌شان را از بستر مدارس ورزشی ببندند که سالها پیش برای آن خون دلها ریخته باشند.

و در انتها باید گفت، از امروز راهی را برویم که سالها پپش دیگران رفتند…