به گزارش آوای جنوب، سید جواد فدایی از فعالان سیاسی شهرستان گچساران پس از زلزله کرمانشاه با حضور در منطقه سرپل ذهاب طی دل نوشته ای آورده است:

آمده ام سرپل ذهاب کانون مصیبت و فاجعه
کاری از دستان خالی ام بر نمی آمد شاید هم آنقدر فاجعه عمیق است و من ناتوان.
آمده ام بنویسم از مظلومانی که زیر آوار مانده اند از پدری که دربه در کوچه ها دنبال خانواده اش میگردد و مادری که مویه کنان جنازه فرزند دو ساله اش را در آغوش دارد.
آمده ام بنویسم سر پل ذهاب سرزمین مصیبت زده ایست که سالهاست رنگ آرامش ندیده است.
خواهم نوشت از مردمی که سالها از کومله و دموکرات و صدام زخم خوردند سالها ناله رگبار های بی رحم پژاک گوش و قلبشان را خراشید و داعش در کنارشان هر شب و روز تهدیدی بود طاقت فرسا. آمده ام بنویسم از مردم مظلومی که نه آب میخواهند نه برق و نه حتی غذا و چادر. آنها فقط عزیزانشان را میخواهند ، آه خواسته زیادیست از این زمین بی رحم و لرزه های جانکاهش

آمده ام بنویسم از غمی که درون سینه ام سنگینی میکند. در کوچه هایی که دیروز همین موقع ها صدای بازی دخترکان زیباروی و پسربچه های شاد میپیچید امروز گرد مرگ پاشیده اند و جز تلی آوار چیزی نمانده است.
آمده ام کنار مردم وطنم کرد های دلیر بنشینم و بگویم من نیز برادر از دست داده ام و چون تو غم فرزند دارم چون تو مصیبت بر گلویم چنگ زده و مثل تو خواهر و پدر و مادرانم زیر آوارها مدفون شده اند مرا نیز چون خود غمگین و دلسوخته بدانید.

غروب غم انگیز توپهای کودکان در کوچه پس کوچه های سر پل ذهاب یتیم شده بودند و عروسک هایی که بی مادر سر میکردند.
آمده ام بنویسم از مادر بزرگی که بر سینه میکوبید و برای طفلان یتیمش آب جست و جو میکرد.
آمده ام قلم را بفشارم و بغضش را بشکنم تا بنویسد از مادری که قبر تنها فرزند شهیدش ویران شده بود و چادرش را بر مزار گذاشته بود که سرما عزیزش را نیازارد.
اینجا آمده ام بنویسم از سردار سپاهی سبز پوشی که سنگینی درجه اش از وزن مردانگی خیلی ها بیشتر بود ولی چنان خاضعانه پای خاکی پیرمردی را کفش میپوشاند و اشک بر گونه اش می غلطید.
امیر پیر ارتشی با پیشانی پینه از سجودش چنان مجروح و زخمی جابجا میکرد گویی خط مقدم جبهه است و وی نیز جوانی بیست ساله.
از پزشک جوانی خواهم نوشت که از سرنوشت خانواده اش بی اطلاع بود ولی عاشقانه زخم هموطنانش را مرهم می بست.
امروز آمده بودم در میان این همه درد زیبایی ها را به نگارش درآورم.
از مردمی بنویسم که بضاعتشان را پشت صندوق های ماشینشان جمع کرده بودند و به مردم اهدا میکردند.
آمده ام بنویسم امروز سرپل ذهاب قلب ایران است دقیقا مثل سالهای جنگ و خون و دفاع.
آمده ام بنویسم از مردمانی که اگر مورد بی رحمی طبیعت قرار گرفته اند اما آنقدر طبعشان بلند بود و روحشان بزرگ که گله و شکایتی از کمبود ها نداشتند و تنها جویای عزیزانشان بودند.
آمده ام از غم ها و عاشقانه ها و زیبایی ها بنویسم. از زنی که نانهای اندک خانه اش را بین تمام اهالی کوچه تقسیم میکرد و مردی که در خیابانها جلوی چادرها خرمای اندک خانه اش را میبخشید.
اگر اینها را ننویسم این بغض مرا خواهد کشت …