«نمی گذارند ما رئیس جمهور شویم»، «نمی گذارند ما پا بگیریم». اینها جملاتی است که هنگام انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۴ بین لر و بختیاری ها دهان به دهان می شد و از مخالفت اصلاح طلبان با قدرت گیری یک کاندیدای لرزبان حکایت داشت.

آوای جنوب/ بهنام عکاشه اصلاح طلب بختیاری

آن روزها لرها و بختیاری ها مسبب اصلی این وضعیت را بزرگان اصلاح طلب می دانستند اما تاریخ این بار به روشی دیگر در حال تکرار است.
جبهه نوپای موسوم به جبهه مردمی نیروهای انقلاب هفته گذشته با انتخاب ده نفر به عنوان کاندیداهای نهائی طیف اصولگرا، عملا دست به انتحار سیاسی زده و یک سبد رای متعلق به زاگرس نشینان را که دارای بیش از ۴ میلیون رای است را عملا از دست دادند و این در حالی است که مقرر بود تصمیمات این جبهه از پائین به بالا باشد ولی ظاهرا عکس قضیه در حال وقوع است.

عملکرد این جبهه در حذف فعالان ستادهای محسن رضائی در استان ها و شهرستان های حتی زاگرس نشین موید این نکته است.
فی المثل در شهرستان های کهگیلویه بویراحمد که محسن رضائی بیشترین آرا را به نسبت دیگر کاندیداها کسب نمود هیچ سهمی به فعالان ستاد محسن رضائی داده نشد و این نشان دهنده حذف سازمان دهی شده و از بالا می باشد.
تاریخ این بار از سمت راست خود شروع شد و ثابت شد هر دو طیف سیاسی اصلاح طلب و اصولگرا در یک نقطه تفاهم دارند؛ «زاگرس نباید پا بگیرد» و «قدرت طیف کویر باید حفظ شود».
کاندیدای طیف زاگرس نشین در دور پیشین بدون پشتوانه سیاسی و صرفا با حمایت پایگاه اجتماعی توانست ۴ میلیون رای را به سبد راست نظام واریز نماید و اینکه به راحتی از بازی بزرگان اصولگرا حذف می شود نشانه خوبی برای وحدت مورد نظر بزرگان انقلاب خاصه مقام معظم رهبری نمی باشد.
راقم هیچ گاه به کاندیدای مورد نظر رای نداده و نخواهد داد ولی از حذف سازمان دهی شده و سیستماتیک طیفی عظیم از جامعه ایرانی در تصمیمات یک طیف سیاسی ابراز نگرانی نموده و این روش ها را محکوم به شکست می داند.
پرواضح است که نه چپ و نه راست هنوز آشنائی حتی جزئی از لر و بختیاری ندارند. آنها هنوز با دلاوری های شیرعلی مران در مقابله با رضاخان غریبه اند.
آنها هنوز از شکم سیر بختیاری ها در برخورد با راس هرم قدرت ناآشنایند و نمی دانند سردار همیشه معزز تاریخ ایران چگونه در یک قدمی سلطنتی که آنها به خواب هم نمی دیدند دست رد به سینه اجانب زده و دلاورانه راه مبارزه در راه میهن را برگزید.
آنها بی بی مریم شیرزن بختیاری تفنگ به دست را که شخصا با قزاقان جنگید و از سوی ملت نه از سوی حاکمیت، نشان سرداری گرفت را ندیده اند.
قلع و قمع و تضعیف خوانین، تخته قاپو و خلع سلاح، وضع مالیاتهای سنگین و قوانین دشوار و تجزیه خاک عشایر بویژه اکراد، الوار، قشقائی و بختیاری که توسط رضا پهلوی بر گرده مان تحمیل شد نیز نتوانست یکرنگی این خطه را کمرنگ نماید.
آنها باید بدانند هرقدر در این راه سنگ اندازی نمایند عزم این طیف برای پیوستگی زاگرس نشینان با دیگر اقوام ایرانی در راه اعتلای میهن مان بیش از گذشته خواهد شد.