* برای مردی که ، مرد بود … * به قلم سعید رحمانی اصل

* برای مردی که ، مرد بود … * به قلم سعید رحمانی اصل
این بار نوشتن بهانه نمی خواست …
اشکی که برایم جوهر شد و بغضی که قلم …
و مردی که رفتنش ، داستان ایل و دیاری شد …
دیروز همه آمدند …
و به زیر لب زمزمه می کردند او یک مرد بود …
آری او یک مرد بود …
مردی که بر تفکری که همه چیزش بود تا آخر ایستاد …
و چه زیباست آن عکسهایش در قامت سرباز پیرجماران در آلبوم جنگ پدرم …
دیروز در بهشت زهرا شانه های بسیاری برای آرام شدن داشتم …
آری او رفت …
اما ، دیروز من ماندم و یک بغض …
و پایبندی به عهدم با آن مرد …
که مبادا علم عشق بر زمین بیفتد و بماند …
( شهر من بوسه بر خاکت ، استواریت را می ستایم … )