به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران، سمیرا  نصاری طی یادداشتی این گونه آورده است: هر سال دریغ از پارسال.

هر چند در جایی که کسی به نوشته و صدای منتقدین گوش نمی‌کند، نوشتن بی‌فایده است اما سکوت هم جایز نیست.

 از سال‌ها پیش به یاد دارم روز خبرنگار که نزدیک می‌شد برنامه‌ریزی‌هایی صورت می‌گرفت تا چندین اداره با هماهنگی یکدیگر و تجمع آنها از خبرنگاران تجلیل به عمل آید.

پی‌گیری‌هایی صورت می‌گرفت به طوری که به یاد دارم از هلال احمری که ۶ ساعت دیواری کمک کرد تا اداراتی که بخش هزینه را متقبل شدند تا تجلیل صورت بگیرد تا از زحمات یک ساله خبرنگاران گچساران تجلیل شود.

آری تقدیر برای آنانی که یک سال تمام بی‌ادعا و خالصانه تمام ناملایمت‌ها را تحمل کردند و با بنزین شخصی و خودروهای شخصی به دنبال خودروهای چندصدمیلیونی حرکت کردند تا گزارش‌های شهرشان را منعکس کنند.

آنانی که بی‌ادعا نوشتند و با دوربین‌هایشان فلش زدند تا مبادا سفر وزیری یا مدیرکلی از قلم بیفتد.

آنانی که به انتخابات شور و حرارت دادند تا انتخابات داغ و داغ‌تر شود، آنانی که همه کار کردند تا مردم حماسه بیافرینند.

آنهایی که تعطیلات نداشتند و همیشه آنلاین بودند، آنهایی که اداره و دستگاه‌شان نه سفر کیش و نه سفر مشهد و شمالی برای آنها در نظر نگرفت.

آنهایی که دلهایشان بزرگ است که با دیدن نامهربانی‌ها پا پس نمی‌کشند، آنهایی که پیاده رفتند تا پیاده روی‌‌های جمعه را پوشش دهند، آنهایی که این روزها همه آنها را به یک چشم می‌بینند و تفاوتی میان آنها نیست.

آنهایی که حتی برای تقدیرشان لوح تقدیرشان را در قاب هم نگذاشتند و در پوشه‌ای پلاستیکی تحویل آنها دادند.

آنهایی که جمعه‌ها نخوابیدند تا نماز جمعه را پوشش دهند، آنهایی که پول آژانس‌ها و تاکسی‌هایشان سر به فلک کشیده است.

آنهایی که هیچ کس آنها را نمی‌بیند اما آنها همه را می‌بینند و در ذهن‌هایشان به یادگار خواهند گذاشت.

آنهایی که حتی برای یک کارت هدیه ناقابل باید امضا دهند که اینجانب …… دریافت کردم و پس از آن در مقابل نامشان امضا کنند.

آنهایی که این روزها حتی بنری در شهر به مناسبت روز خبرنگار تبریکی برایشان نصب نشد.

آنهایی که به جرات می‌توان گفت، پله ترقی خیلی‌ها بودند که امروز آنها را فراموش کرده‌اند.

آنهایی که کافیست یک روز شهر را بدون آنها در نظر بگیریم و در آخر باید پرسید آیا برای دادن یک هدیه در مقابل باید امضا گرفت.