زشتی‌های سیمای شهر دهدشت/حذف زوائد بصری هزینه می‌خواهد؟+تصاویر
نور به قبرش ببارد شاعری که «شهر ما، خانه ما» را در دیوان نا نوشته‌اش آورده است.همین تک بیت اما به اندازه همه دیوان‌ها حرف دارد، چرا شهر را خانه خودمان نمی‌دانیم؟
فرهنگ شهرنشینی مجموعه‌ای از ارزش‌ها،هنجارها،فضا و امکانات، مقررات و آدابی است که به زندگی در جامعه شهری تعادل می‌بخشد.
شهر زیبا و شهر خوب را مدیریت شهری در کنار شهروند مسؤولیت‌پذیر می‌سازد.رعایت آداب شهروندی از جمله لوازم زیباسازی هر شهری است. رعایت نکردن قوانین مربوط به شهرنشینی از سوی برخی شهروندان دهدشت نه تنها چهره شهر را بد جلوه داده بلکه سلامت روانی شهروندان را هم به خطر انداخته است.
از ساخت و سازهای بدقواره، بناهای فرسوده و نازیبا،سد معبرها، زمین‌های خالی که محلی برای آسیب‌های اجتماعی تبدیل شده‌اند که بگذریم اشکال ناموزون، نازیبا و مخرب در نمای ظاهری شهر در هر کوی و محله‌ای از شهر خود را به زشتی نشان میدهند.
اشکال خشنی که شکل روستایی به شهر بخشیده و مصداق بازر آلودگی بصری است.
آلاچیق‌های کپری محلی برای نگهداری مرغ‌های محلی، تصویری است که با فرهنگ شهرنشینی ما فاصله دارد و اگر شهرداری به روند بی‌تفاوتی نسبت به این آلاینده‌های بصری ادامه دهد شاهد گسترش این کپرها و حتی طویله‌های دام هم خواهیم بود.
اگرچه نگهداری و پرورش مرغ بومی در شرایط وخیم اقتصادی به زعم خودشان می‌تواند کمکی به وضعیت معیشتی خانوار داشته باشد اما گسترش فضاهای محل نگهداری این طیور آنهم در خیابان‌ها و کوچه‌ها اجازه نمی‌دهد شهرنشینان به موضوع زیبایی و حس مثبت شناختی از شهر برسند.
چهره ناخوشایند و نا زیبای این کپرها را تقریبا در نقاط مختلف شهر می‌توان دید؛ مرغ و خروس‌هایی که در پارک‌ها رها شده و به جان فضای سبز افتاده‌اند.جمع‌آوری آنها تاثیر بسیاری بر سطح روانی و بصری شهروندان می‌گذارد.
واقعیت این است در شهری با قدمت بیش از پنج دهه مسأله با فقر فرهنگی و شهرنشینی روبه‌رو هستیم.بسیاری از مردم شهرنشین شده‌اند اما شهرگرا نشده‌اند و با فرهنگ شهرنشینی بیگانه‌اند،هنوز با همان آداب و سنن سنتی و روستایی در شهر زندگی میکنند.
برای ساماندهی سیمای شهری حذف این نوع زوائد بصری بدون هیچ گونه هزینه و بودجه‌ای امکانپذیر است تنها همت مضاعف و اقتدار در عملکرد نیروهای شهرداری و مشارکت شورای سلامت را می‌طلبد.
============================
گزارش و عکس از: طیبه‌سادات سعادتی‌نیک
======================================================
======================================================
تاکسیرانی دهدشت و عدم برخورد با مسافر برهای شخصی
جالب اینجاست که اعضای شورای شهر روزانه در شبکه های مجازی از اقداماتشان در شهر صحبت میکنند و هر روز یک عملکرد جدیدی انتشار میدهند ولی حاضر نیستندحتی درباره وضعیت تاکسیرانی و تاکسی داران کوچکترین عکس العملی نشان دهند.
تاکسیرانی دهدشت و عدم برخورد با مسافر برهای شخصی
باید «رانندگی تاکسی» را جزو مشاغل سخت قرار دهند چرا که باید در تمام فصول سال از صبح تا شب در خیابان‌ها رانندگی کنند تا هزینه زندگی را در بیاورند و حتی اگر چند روزی قصد سفر کرده و یا بیمار شوند و نتوانند کار کنند، از مزد آن روز بی‌بهره می‌ماند!
رانندگی آن هم با تاکسی نه روز می‌شناسد و نه شب! نه سرما و نه گرما،شغلی برای تمام روزها و فصول! پای درد دل راننده تاکسی‌ها که می‌نشینید، سختی شغلشان را چنان درک میکنی که در باورت هم نمی گنجد که شرایط کاریشان چقدر سخت است، در کنار هزینه بنزین، روغن، استهلاک تاکسی و…. باید سروکله زدن با هر قشری از مردم را هم اضافه کنید، از دانش آموز گرفته تا پیرمرد، بازنشسته و… اما حالا درد دیگری هم به دیگر دردهای آنها اضافه شده و آن چیزی نیست جز کوچکتر شدن سفره معیشتشان به دلیل جولان مسافربرهای شخصی.
حدود ۵۰۰ تاکسی در سطح شهر تردد میکنند و اگر برای هر راننده ،خانواده‌ای سه نفره را درنظر بگیریم با یک حساب سرانگشتی متوجه می شویم که ۱۵۰۰ نفر معیشت و زندگیشان در گرو فعالیت تاکسی است با این حال رانندگان با تغییر مدیریت شهری نور امیدی در دلشان ایجاد شده بود که شاید فکری به حال وضعیت تاکسیرانی شود که متاسفانه گوچکترین توجهی به این مسئله از جانب شورا و شهردار صورت نگرفت.
کافی است کنار خیابان بایستی و اراده کنی که سوار تاکسی شوی. آن وقت است که در کسری از ثانیه یک مسافر بر شخصی جلوی پایت ترمز می کند.
چیز عجیبی نیست. خیلی عادی است که تاکسی ها خالی بروند و مسافربرهای شخصی پر مسافر باشند.
خیلی خوش بینانه به قضیه نگاه می کنیم و بنا را می گذاریم براینکه هیچ وقت مشکلی پیش نیاید و همه مسافران درون شهری با سلا مت کامل به مقصد برسند. حال اگر در این بین خدای نکرده وسیله با ارزش یک مسافر به صورت اتفاقی داخل یکی از این ماشین ها جاماند، در این شهر درندشت نه مسافر نشانی از راننده پیدا خواهد کرد و نه راننده نشانه ای از مسافرش!
این مساله برای خیلی از ما اتفاق افتاده که گوشی موبایل یا کیف پول یا هرچیز دیگری را براثر بی احتیاطی و حواس پرتی داخل یک ماشین جا بگذاریم. حالا اگر این ماشین تاکسی باشد، قابلیت پی گیری وجود دارد و در نهایت احتمال زیادی وجود دارد که شی» گم شده پیدا شود. اما در غیر اینصورت باید در اکثر مواقع قید وسیله جامانده را بزنیم و چنانچه مدرک و کارت شناسایی و کارت ملی داخل کیف باشد به دنبال تهیه المثنی آنها باشیم.
اگر خودرو شخصی نداشته باشیم احتمال اینکه هر روز سروکارمان به تاکسی بیفتد زیاد است. اما واقعا چند نفر از ما هر روز سوار تاکسی می شویم و ماشین های زردرنگ آشنا را برای رسیدن به مقصد انتخاب می کنیم؟
آیا حاضریم چند دقیقه کنار خیابان بایستیم تا سرانجام یک تاکسی از راه برسد و سوار شویم یا با اولین ماشینی که مسیرش با مسیر ما جور بود همسفر می شویم؟
به نظر می رسد دم دست ترین راه اشتغال به کار برای هر قشر جامعه اعم از پیر و جوان مسافرکشی باشد و این شغل یک تنه اشتغال هزاران نفر را در این بخش فراهم کرده است.
اکنون مهاجران، بازنشستگان، از کار افتاده ها و حتی معتادان و بزهکاران شغل مسافرکشی با خودروهای شخصی را به آسانی به دست میآورند و نظارت برای ساماندهی آن ضعیف است.
کافی است چند دقیقه ای برای رسیدن به مقصد، مسافر یک تاکسی باشید تا گلایه های این قشر را از فعالیت مسافربرهای شخصی بشنوید.
علاوه بر این کافی است که فقط از درب منزل یا محل کار خود خارج شوید و در کمتر از چند دقیقه انواع مسافربرهای شخصی و خصوصی با بوق زدن و توقف در جلوی عابران از آنها می خواهند تا سوار شوند.
فعالیت بیش از حد و غیرقانونی مسابرهای شخصی،علاوه بر نارضایتی تاکسی داران، مشکلاتی را برای شهروندان نیز ایجاد کرده است و آنان خواستار ساماندهی و نظارت بر فعالیت مسافربرها شدند.
متاسفانه تاکسیرانی و شهرداری و شورای شهر دهدشت تا این لحظه هیچگونه اقدامی جهت برخورد با این مسافربرهای شخصی انجام نداده اند و جز سکوت هیچ جوابی نداشته اند.
جالب اینجاست که اعضای شورای شهر روزانه در شبکه های مجازی از اقداماتشان در شهر صحبت میکنند و هر روز یک عملکرد جدیدی انتشار میدهند ولی حاضر نیستندحتی درباره وضعیت تاکسیرانی و تاکسی داران کوچکترین عکس العملی نشان دهند.
