اینکه برخی از جریانات در جبهه اصولگرایی تصور کنند که از طریق تک روی می توانند در انتخابات سهمی را کسب نمایند با واقعیت همخوانی ندارد. مضافاً اینکه تاریخ تحولات سیاسی ایران در بعد از انقلاب نشان داده است که پیام های گاهاً متعدد و متناقض از سوی یک جریان سیاسی باعث می شود که مردم از آن جبهه و جریان سیاسی زده شوند و به آن اقبال نکنند.

آوای جنوب؛

تابناک می نویسد : ائتلاف و وحدت اصولگرایان با ابتکار «شورای فقها» موضوعی است که در روزهای اخیر همچنان دنبال می شود و همچنان بزرگان اصولگرا به دنبال راهی هستند که اصولگرایان را گرد هم آورند.

اصولگرایان بعد از انتخابات۹۲ به دنبال مکانیزم و ایجاد ساختاری بودند که اشتباه آن سال را دوباره تکرار نکنند. چرا که اکثر تحلیلگران عرصه سیاست معتقد بودند که یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نبود اتحاد و ائتلاف میان اصولگرایان بوده است. به نحوی که در آخر آراء میان کاندیداهای متعدد اصولگرایان تقسیم شد.

در همین راستا اصولگرایان برای رسیدن به مدلی برای ایجاد وحدت و ائتلاف با عنوان «ائتلاف اصولگرایی» تلاش ها و جلسات متعددی را برگزار کردند. در این زمینه مدل های مختلفی برای وحدت اصولگرایان مطرح شد. فرمول وحدت ۱۰ + ۲۰ ، مدل های ائتلافی همچون ۵+۶ یا ۸+۷ و … به عنوان راه هایی برای رسیدن به وحدت در میان اصولگرایان دنبال شد.

در نهایت یکی از راهکارهای جدید ابداعی اصولگرایان وحدت ذیل پرچم سه آیت الله (شورای فقها) بود که به نظر می رسید این رویه تا انتخابات حفظ و اجرایی گردد. اصولگرایان با گرد هم آوردن آیت الله یزدی، موحدی کرمانی و مصباح یزدی و برگزاری جلسات مشترک، درصدد بودند تا بتوانند سلایق مختلف اصو‌لگرایی را در مسیر وحدت و همگرایی گرد هم آورند تا اختلافات برخی از گروه های اصولگرا به واگرایی منتج نشود. جمع سه نفره‌ای که با عنوان «شورای فقها» کار نظارت بر سلامت و روند تحقق این وحدت را در جریان اصولگرایی بر عهده گرفته بودند. چنانکه برخی شورای مذکور را به عنوان شورای داوری اصولگرایان مورد شناسایی قرار دادند.

در واقع تلاش اصولگرایان پس از برگزاری ۴۰ جلسه مشترک از سوی سه تشکل که سه ضلع اصولگرایی را نمایندگی می‌کردند، به نتیجه رسیده بود و برگزاری همایش مشترک حزب موتلفه،‌جبهه پایداری و جمعیت ایثارگران با دعوت از آیات یزدی، مصباح یزدی و موحدی‌کرمانی تنها از نتایج اولیه این همگرایی بود.
پسا از بروز نتایج اولیه این همگرایی، برخی از گروه های رقیب اصولگرایی و همچنین برخی از خود اصولگرایان سعی کردند ناقوس شکست این مدل از ایجاد وحدت در بین اصولگرایان را به صدا درآورند، در حالی که جلسات وحدت همچنان ادامه دارد و امیدواری های زیادی برای رسیدن به اتحاد و وحدت در دل اصولگرایی پدید آمده است.

اما به هر صورت لازم است خطاب به برخی از کسانی که به دنبال شکاف در بدنه اصولگرایی هستند گفته شود که اینکه عده ای اصولگرایان اگر فکر می کنند بدون درنظر گرفتن موضوع مهم ائتلاف و وحدت می توانند در انتخابات آینده سهم مناسبی از آراء مردم را کسب نمیاند، سخت در اشتباه خواهند بود. تجربه انتخابات ۹۲ نشان داد که عدم وحدت باعث خواهد شد که حتی مجموع آراء اصولگرایان نتواند به ۵۰ درصد از کل آراء برسد.

اینکه برخی از جریانات در جبهه اصولگرایی تصور کنند که از طریق تک روی می توانند در انتخابات سهمی را کسب نمایند با واقعیت همخوانی ندارد. مضافاً اینکه تاریخ تحولات سیاسی ایران در بعد از انقلاب نشان داده است که پیام های گاهاً متعدد و متناقض از سوی یک جریان سیاسی باعث می شود که مردم از آن جبهه و جریان سیاسی زده شوند و به آن استقبال نکنند.

انتخابات سال ۸۴ و ۹۲ این موضوع را اثبات می کند که تفرق در جناح های سیاسی در نهایت منتج به عدم استقبال مردم خواهد شد. این که برخی این روزها در جریان اصولگرایی به دنبال این مفهوم هستند که از طریق اقداماتی خود را اصل اصولگرایی بدانند و دیگران را فرع، باعث خواهد شد که پروسه ائتلاف را با تاخیر روبرو نماید.

بنابراین روند انتخاباتی در ماه های اخیر نشان می دهد که اگر اصولگرایان به مثابه انتخابات گذشته روند قبلی را ادامه دهند و در نهایت نتوانند به ائتلاف و یک لیست یکپارچه دست پیدا نمایند؛ به احتمال زیاد در انتخابات امسال نیز دوباره طعم شکست را خواهند چشید.