آوای جنوب / خدیجه مظاهرپور

در دوره قرون وسطی که از دوره های تیره و تاریک تاریخ بشریت و جامعه اروپایی محسوب می شود ، به دلیل جو خفقان حاکم و غلبه سنت های کهن و دیرین ، امکان هیچ گونه صحبت و اظهارنظر و سخنی خارج از عرف و رسم آن زمان و نقد فضای موجود ، نبود تا جایی که گالیله دانشمند ، به دلیل ابراز سخنی بر خلاف افکار ، عرف و فضای عصر خود به مرگ محکوم شد و تنها با توبه صوری و عذرخواهی در برابر دادگاه و انکار حقیقت توانست از مرگ و اعدام حتمی بگریزد.

حقیقتی که سالها بعد با گذر از تلخی های قرون وسطی و پذیرش اشتباهات گذشته و شکستن عرف و سنت های موجود و ایجاد رنسانس ، به تأیید تمامی دانشمندان رسید ولی عصر گالیله ، اجازه پذیرش این واقعیت مسلم را نمی داد.

حالا گالیله ، دانشمند بزرگ و جاودانی و سرفراز تاریخ است ولی روسیاهی و سر به زیری و ننگ ابدی بر جامعه قرون وسطی رقم خورده است.
چندی پیش مطلبی با نقد عرف و سنت های اشتباه رایج در استان ، توسط اینجانب جهت روشنگری افکار عمومی نوشته شد که به استثناء یکی از سایت ها ، هیچ یک از سایت های محلی استان به دلیل پیش بینی بازتاب های منفی و اعتراضات مردمی علیه آن مطلب حاضر به انتشار آن نشدند و در همان یک سایت هم با اعتراضات مردم و خوانندگان استان مواجه شد ، چرا که بسیاری از افراد نمی خواستند اشتباهات خود و آداب و رسوم و سنت ها و فرهنگ و عرف غلط حاکم بر استان را بپذیرند و خواستار خاموش و خفه کردن صدای نقد و انتقاد در استان بودند.

ولی آیا با خاموش کردن صدای نقد و بستن دهان افراد ، می توان واقعیت ها را ندید؟ واقعیت ها دیده می شوند و اگر ما خود در پی نقد خود بر نیاییم و از مشکلات خود آگاه نباشیم و خود و مشکلاتمان را اصلاح نکنیم ، از بیرون به نقد واقعیت های ما می پردازند که در این صورت ابراز و شنیدن مشکلاتمان از زبان بیگانگان برایمان سنگین تر و تلخ تر خواهد بود.

خاموش کردن صدای روشنگرانه مخالف و اندیشمند و روشنفکر ره به جایی نخواهد برد. گذر زمان همه چیز را نشان خواهد داد و تاریخ آن را در خود ثبت خواهد کرد و نام رو سیاهان و شرمندگان را نیز تاریخ در خود ثبت خواهد نمود.
آیا فرهنگ و آداب و رسوم غلط بر جای مانده کهن ، نیاز به تغییر ندارد؟ آیا پیشرفت زمان ، نباید موجب پیشرفت افکار انسان شود؟ آیا اصرار بر اشتباهات و نپذیرفتن حقیقت و واقعیت ، نشان از جهل و عقب ماندگی نیست؟ آیا اینکه استان ما ، محروم ترین و کم توسعه یافته ترین استان کشور است ، عین واقعیت نیست؟ آیا اینکه در استان ما از تکنولوژی و صنعت چندان خبری نیست واقعیت نیست؟ آیا اینکه نخبگان علمی استان ، سهمی در اداره استان ندارند و به همین دلیل از استان فراری اند و جای نخبگانمان را افراد ضعیف درجه دومی و سومی با دیدگاه ها و نگاه های درجه چندمی به اشغال خود درآورده اند و همین عامل عقب ماندگی ماست ، یک واقعیت کاملاً آشکار نیست؟ آیا اخذ مدارک فله ای از دانشگاه های فله ای ، سبب بی اعتبار شدن مدارک دانشگاهی در سطح کشور نشده است؟ آیا اینکه عشایر در سیاه چادر زندگی می کنند و حمام و سرویس بهداشتی و برق ندارند ، واقعیت نیست؟ آیا اینکه برخی از نمایندگان و کاندیداهای مجلس استان ، خود حاضر به سکونت در این استان نیستند و تنها در زمان انتخابات ، از اقصی نقاط ایران برای کاندیدا شدن به این استان سرازیر می شوند ، یک واقعیت بدیهی که همه ما نیز آن را می دانیم ، نیست؟ آیا در عروسی های محلی استان ، اسلحه شلیک نمی شود؟!
خطا بودن بسیاری از آداب و رسوم کهن و عرف های رایج در گذر زمان اثبات و آداب دیگری جایگزین آن شده است.

زمانی زنده به گور کردن دختران از رسوم اعراب جاهلی بود و در دیگر نقاط جهان نیز زن وضعیت چندان مطلوبی نداشت ولی در گذر زمان عده ای به این فهم رسیدند که زنان نیز حقوق مساوی و برابر با مردان دارند و می توانند در جایگاه هایی همسطح با مردان قرار بگیرند و در صورت رئیس جمهور یا قاضی یا وکیل و وزیر شدن زنان ، کشور به ورطه ضلالت و گمراهی نخواهد افتاد و در صورت قرار گرفتن در وضعیت مناسب و مشابه مردان ، حتی می توانند بهتر از مردان ظاهر شوند ، همانطور که در آمار قبولی دانشگاه ها این را به اثبات رسانده اند و آن زمان بود که کشورها شروع به پیشرفت کردند.

گرچه هنوز بسیاری از کشورها و افراد به این نتیجه نرسیدند و باید منتظر گذر زمان بود تا آنان نیز به این نتیجه رهنمون شوند که دیر یا زود چنین اتفاقی خواهد افتاد. می توان از فرهنگ های دیگر ، بخش های مثبت آن را گرفت و جایگزین بخش های منفی و اشتباه آداب و رسوم خودی کرد. اصرار بر اشتباه و آداب و رسوم و رفتارهای غلط ، نه تنها پسندیده و حسن نیست ، بلکه خود خطای بزرگتر دیگری است.